Krók ch. 14

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú er þar til máls að taka að Refur situr í óbyggðum. Synir
hans gerast hinir gildustu menn. Þetta sama vor sendir Refur
þá suður til byggðar til móts við þá menn er heitið höfðu Ref
liðveislu sinni eftir því sem fyrr segir. Þeir bræður fóru
leynilega og fékk Gunnar önga njósn af ferð þeirra. Og þegar
þeir vissu orðsendingar Refs þá urðu þeir vel við og fara
þegar til móts við hann. Refur fór þá til og lét fram setja
skipið það sem hann hafði haft af Íslandi. Hafði það haldið
hrófi og bráði svo að það var þétt sem bytta. Refur lét þá
ferma skipið af grænlenskum varningi, svörð og tönn og
skinnavöru. Og þegar skipið var búið halda þeir því norður í
þann fjörð er þar er næstur og lögðu þar skipinu í einn
leynivog. Þar var á Helga kona hans og Þormóður fóstri hennar
og Þormóður son þeirra og þeir tólf menn er úr byggð komu.
Refur sagði þá feðga enn skyldu byggja virkið um stund.

Frá ferð Bárðar er það að segja að honum ferst einkar vel.
Tók hann Grænland þar sem hann mundi kjósa. Gunnar tók
feginsamlega við Bárði. Setja þeir þegar til menn að sjá
fyrir varnaði Bárðar. En þeir fóru þegar í óbyggðir með
jafnmörgum mönnum sem konungur hafði á kveðið. Þeim er þar nú
kunnigt og rata þeir skjótt þann fjörð er virki Refs stóð í.
Gunnar lendir skipi sínu í utanverðan fjörðinn því að það var
þungt undir árum og hlaðið af vist þeirra. Þótti þeim léttara
að ganga inn í fjörðinn. Þeir Bárður reru inn mjög allt að
virkinu. Komu þeir Gunnar nú og þar. Þeir ganga allir upp að
virkinu. Var þar öngum hlut breytt svo að þeir mættu sjá nema
grafinn var skurður jafnsítt virkinu það er að sjó horfði.
Skurðurinn tók á framanverðan sævarbakkann. Þar var aðdjúpt
mjög og ekki útfiri. Þessi skurður var ekki djúpari en tók
manni í bróklinda.

Í því kemur maður gangandi á virkið. Þenna mann kenna þeir.
Var þar Refur. Hann heilsar þeim og spyr tíðinda.

Bárður kveðst honum engi mundu segja "önnur en þú stendur þar
feigum fótum á virkinu. Eru það," sagði hann, "lítil
tíðindi."

Bárður fer þegar til og lætur skurð grafa og því næst finna
þeir þar stokka og eru vafðir næfrum. Þeir högga nú upp
stokkana og hleypur þar úr vatn mikið. Þeir Gunnar draga nú
við að virkinu og bera eld í. Hleypur þar fyrst úr vatn mikið
úr virkinu en brátt tók virkið að þorna. Refur gekk þá fram á
virkið og spurði hver þessi ráð hefði til lagt með þeim.
Bárður kvað hann það öngu varða.

Refur mælti: "Eg veit og," segir hann, "að engi yðar mundi
þetta ráð fundið hafa nema þér nytuð yður hyggnari manna
við."

Bárður svarar: "Hver sem oss kenndi þessi ráð þá skulum vér
þér nú drottna í dag og þínum fjárhlut og hengja þig þar er
þú megir líta yfir þenna þinn bólstað, eða skaltu brenna."

Þá kvað Refur vísu:

Þykkist þremja stökkvir,

það er líkindi, að ríki

reyndr, í röskum höndum

ráð vort hafa báðum.

Fyr get eg hins en hjörva

hljómbeiðir mig veiði,

hugðr mun hróðr, að brögðum

hringbætandi mæti.

Refur snýr þá inn aftur í virkið. Þeir auka nú eldana og var
nú eisa mikil og votareykur ómáttulegur. Og í því heyra þeir
braukun mikla í virkið og er minnst varði fellur sá
virkishluturinn er fram horfði að sjónum. Þar var svo gegnt
til ætlað að virkið féll í skurðinn á framanverðan
sævarbakkann. Það var svo slétt sem ein fjöl. En í því er
virkið féll rann þar eftir fram skip á hvelum og þegar fram á
sjóinn. Þeir Refur draga þegar segl upp. Er á gol nokkuð
norðan eftir fjöllunum. Undir þeim hluta virkisins er féll
urðu undir fjórir menn Bárðar og höfðu þegar bana.