Korm ch. 24

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Skip þeirra bræðra stóð uppi í Hrútafirði um veturinn. Um
vorið halda kaupmenn til skips. Þeir bræður ætla og að fylgja
skipi sínu.

Þá er þeir voru búnir fer Kormákur að finna Steingerði og
áður en þau skilja kyssir Kormákur Steingerði tvo kossa
heldur óhrapallega. Tinteinn vill eigi sógört hafa. Nú eiga
hlut í vinir hvorratveggju að Kormákur skuli bæta. Kormákur
spyr hvers þeir beiðist.

Þorvaldur segir: "Bauga þeirra tveggja er eg hefi misst
fyrri."

Þá kvað Kormákur vísu:

Baugi varð eg að bæta

brúnleggs hvaðrantveggja,

gulduð fé fyrr, bjartrar

háls fang mýils spangar.

Gátut gjallar mæta

golls laufguðum þolli,

tál hefi eg teitimála,

tveir kossar fémeiri.

Og er Kormákur var til skips farinn þá kvað hann vísu:

Vísu mun eg of vinna,

áðr vér til skips göngum,

senda sörva Rindi

til Svínadals mína.

Koma skulu öll til eyrna

orð mín Skögul borða,

betr ann eg sigli Ságu

en sjálfum mér hálfu.

Nú fer Kormákur utan og með honum Þorgils bróðir hans og komu
til hirðar konungs. Var þar við þeim vel tekið.

Þess er getið að Steingerður biður Þorvald tintein að þau
skyldu utan. Hann kvað það eigi ráðlegt en má þó eigi synja
henni. Ráðast þau til ferðar og komu um haf og settu víkingar
að þeim og vildu ræna þau og taka í brott Steingerði. Þess
verður Kormákur vís og fer til og veitir þeim lið svo að þau
héldu öllu fé sínu. Komu þau síðan til konungshirðar.

Og einn dag var það er Kormákur gekk um stræti. Sá hann
Steingerði sitja í skemmu einni og gekk þangað og sat hjá
henni og talaði við hana og kyssti hana fjóra kossa.
Þorvaldur varð var við það og brá sverði. Síðan hljópu konur
í milli og síðan var sent eftir Haraldi konungi.

Hann kvað vant munu til að gæta með þeim "en gera mun eg sætt
með ykkur."

Þeir játtu því.

Konungur mælti: "Einn koss skal vera fyrir það er Kormákur
veitti þér lið í landtöku en fyrir annan það er Kormákur
sótti Steingerði en fyrir tvo kossa tvo aura gulls."

Kormákur kvað sömu vísu sem fyrr er ritin:

Baugi varð eg að bæta

brúnleggs hvaðrantveggja,

gulduð fé fyrr, bjartrar

háls fang mýils spangar.

Gátut gjallar mæta

golls laufguðum þolli,

tál hefi eg teitimála,

tveir kossar fémeiri.

Einn dag er Kormákur gekk á stræti sá hann Steingerði, víkur
til hennar og biður hana ganga með sér. Hún neitar því. Þá
kippir Kormákur henni að sér. Hún kallar til liðs sér.
Konungur var nær staddur og gengur til og þótti undarleg
þessi för og tók hana af honum og mælti til hans stuttlega.
Konungur gerði sig reiðan en Kormákur er þó með hirð og kemst
brátt í vináttu við konung og var kyrrt um veturinn.