Korm ch. 21

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Eftir þetta sendir Þorvarður orð úr Fljótum að hann vill
berjast við Kormák, kveður á stað og stund, kallast nú hefna
vilja níðsins og annarra svívirðinga. Kormákur játtar því. Og
er stefnudagur kom fór Kormákur í þann stað sem ákveðið var
og var eigi Þorvarður þar kominn og engi af hans mönnum.
Kormákur hittir konu eina þar á bænum. Hún heilsar honum og
spyrjast þau tíðinda.

Hún mælti: "Hvert er þitt erindi eða hvers bíður þú?"

Kormákur kvað vísu:

Seinn þykki mér sökkva

snyrtimóts úr Fljótum

sá er áttgrennir Unnar

orð sendi mér norðan.

Hringsnyrtir þarf hjarta

hafær í sig færa,

þó er men-Gunnar manni

meira vant, úr leiri.

Kormákur mælti: "Nú býð eg Þorvarði af nýju hólmgöngu ef hann
telst hugar síns eigandi. Verði hann hvers manns níðingur ef
hann kemur eigi."

Og þá kvað Kormákur vísu:

Skulut níðingar neyða,

nú em eg sóttr um gjöf dóttur,

upp held eg Gauta gildi,

gögnum, mig til þagnar.

Það munu þróttar víttir

þropregns stafar fregna,

byrja eg frægð, nema fjörvi

félmiðlendr mig véli.

Þá búa þeir bræður mál til á hendur Kormáki um níð. Frændur
Kormáks halda upp svörum. Hann vill engi boð bjóða láta, kvað
þá níðs verða en eigi sóma og kvaðst Kormákur ekki við þeim
vanbúinn utan þeir svíki hann. Þorvarður hafði eigi sótt
hólmstefnu þá er Kormákur bauð honum. Sagði Kormákur
sjálffellt níð á þá og þeim maklegt að þola slíkt níð.

Líður nú fram til Húnavatnsleiðar. Fóru hvorirtveggju til
leiðar.

Eitt sinn er þeir fundust, Þorvarður og Kormákur, þá mælti
Þorvarður: "Mikinn fjandskap eigum vér þér að gjalda margs
háttar og fyrir það sama býð eg þér hólmgöngu hér á
leiðinni."

Kormákur segir: "Muntu nú nokkuð betur til fallinn en áður og
hefir þú jafnan undan hvikað."

"Eigi skal að síður til hætta," segir Þorvarður, "þolum vér
eigi lengur skammir slíkar."

Kormákur kvað sig ekki dvelja og fer heim á Mel.