Korm ch. 1

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Haraldur konungur hinn hárfagri réð fyrir Noregi þá er saga
sjá gerðist. Í þann tíma var sá höfðingi í ríkinu er Kormákur
hét, víkverskur að ætt, ríkur og kynstór. Hann var hinn mesti
garpur og hafði verið með Haraldi konungi í mörgum orustum.
Hann átti son er Ögmundur hét. Hann var hinn efnilegasti
maður, snemma mikill og sterkur. Þegar er hann hafði aldur og
þroska lagðist hann í víking á sumrum en var með konungi á
vetrum. Hann aflaði sér góðs orðs og mikils fjár.

Eitt sumar lagðist hann í vesturvíking. Þar var fyrir sá
maður er Ásmundur hét. Hann var hinn mesti garpur. Hann hafði
sigrað marga víkinga og hermenn. Spyr nú hvor til annars og
fara orð í milli þeirra og fundust þeir sjálfir og lögðu sér
orustustað og börðust. Ásmundur hafði fleira lið og lagði
eigi öllu til orustu. Þeir börðust fjóra daga. Féll mjög lið
Ásmundar en hann flýði sjálfur en Ögmundur hafði sigur og kom
heim með fé og frama.

Kormákur kvað Ögmund eigi mundu meira frama fá í hernaði "og
mun eg fá þér konu, Helgu dóttur Fróða jarls."

"Það vil eg," segir Ögmundur.

Eftir það gera þeir ferð sína til Fróða jarls. Tók hann vel
við þeim. Þeir bera upp erindi sín. Jarl tók því vel og
kallaði á liggja ótta nokkurn um skipti þeirra Ásmundar. En
þó tókust þessi ráð og fóru þeir heim og var við veislu búist
og kom til þeirrar veislu fjölmenni mikið. Helga dóttir Fróða
jarls átti sér fóstru framsýna og fór hún með henni.

Þetta spyr Ásmundur víkingur og fer til fundar við Ögmund,
býður honum hólmgöngu. Ögmundur játar því.

Fóstra Helgu var því vön að þreifa um menn áður en til vígs
færu. Hún gerir svo við Ögmund áður hann fór heiman. Hún kvað
hvergi stórum við hníta. Þeir fóru síðan báðir til hólms og
börðust. Víkingurinn færði við síðuna og beit ekki á. Þá brá
Ögmundur upp sverðinu skjótt og skipti síðan í höndunum og
hjó undan Ásmundi fótinn og tók þrjár merkur gulls í
hólmlausn.