Kjaln ch. 13

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Öndverðan vetur þá er snjó lagði á fjöll sneri Búi ferð
sinni upp í byggðina. Dvaldist hann þá í ofanverðri byggðinni
um hríð með bónda þeim er Rauður hét. Búi spurði Rauð ef hann
kynni nokkuð ráð til að leggja með honum að hann kæmi fram
ferðinni.

Rauður mælti: "Marga menn hefir konungur sent þessa erindis
og hefir engi aftur komið og auðsýnt er mér að konungur vill
þig feigan. En öngra manna veit eg þeirra von að viti hvar
Dofri ræður fyrir nema Haraldur konungur. En þar þú hefir mig
sóttan þá skal eg til leggja nokkuð. Eg mun vísa þér leið til
Dofrafjalls og svo gnípu þeirrar er flestir menn ætla að
hellir Dofra muni í vera. Haga þú og svo til að þú kom undir
þá gnípu jólaaftan en síðan verður þú að leitast um. Ekki
kann eg meira að að gera."

Búi bað hann hafa þökk fyrir og gaf Rauð fingurgull gott og
mikið.

Rauður þakkaði honum gjöfina "og kom hér Búi," sagði hann,
"ef svo ólíklega er að þú komir aftur."

Búi kvað svo vera skyldu.

Hann háttar nú svo öllu sem Rauður hafði mælt, kom jólaaftan
undir þessa gnípu og dvaldist þar um hríð og sá þar ekki
líklegt til dyra.

Búi drap þá hjöltum sínum á hamrinum og mælti: "Þú Dofri,"
sagði hann, "lúk upp þú höll þína og lát inn farmóðan mann og
langt að kominn. Þar byrjar þinni tign."

En er Búi hafði þetta mælt þrem sinnum þá lét í hamrinum sem
er gengur reið og í því spratt í sundur hamarinn og urðu á
dyr og því næst gekk kona í dyrnar. Hún var mikil á allan
vöxt. Hún var fögur að áliti og vel búin, í rauðum kyrtli og
allur hlöðum búinn, og digurt silfurbelti um sig. Hún hafði
slegið hár sem meyja siður er. Var það mikið og fagurt. Hún
hafði fagra hönd og mörg gull á og sterklegan handlegg og öll
var hún listuleg að sjá. Hún heilsaði hinum komna. Hann tók
því vel. Hún spurði hann að nafni.

Hann sagði henni "eða hvert er þitt nafn eða kyn?"

Hún segir: "Eg heiti Fríður dóttir Dofra konungs eða því berð
þú maður um herbergi vor?" sagði hún.

"Eg vil hitta föður þinn og biðja hann jólavistar. Hann er
einn frægastur konungur."

Fríður mælti: "Ekki ertu ólíklegur maður að sjá. Kalla eg ráð
að þú gangir inn með mér."

Búi gerði svo. Fríður bað þá aftur lúkast hellinn og svo var.
Þau gengu þá um stund og lýsti af eldi. Hún sneri þá út að
bjarginu í einum stað. Var þar fyrir hurð og önnur og þá komu
þau í lítið herbergi. Það var allt tjaldað og ágæta vel um
búið.

Fríður mælti: "Hér skaltu Búi setjast niður og hvíla þig og
leggja af þér vopn þín og vosklæði."

Hann gerði svo. Síðan skaut hún fyrir þau fögru borði og bjó
það, bar síðan að honum munnlaug af silfri og dýran dúk. Því
næst bað hún hann sitja og snæða. Tók hún þá góða vist og
ágætan drykk. Allur borðbúnaður var þar af silfri og við gull
búinn, diskar og ker og spænir. Fríður settist þá niður hjá
Búa og snæddu og drukku bæði saman. Hún bað hann þá segja sér
allt af sínum ferðum. Búi gerði nú svo að hann sagði henni
allt af þarkomu sinni.

"Nú hefir þú vel gert," sagði hún, "að þú hefir ekki dult mig
hins sanna. Má vera að þér verði ekki mein að því. En vita
þóttist eg áður. En marga menn hefir Haraldur konungur sent
eftir tafli þessu og hefir faðir minn öllum tortímt en nú mun
eg ganga að finna hann og segja honum hvað komið er."

Fríður gekk þá á braut og var á brott um hríð. Búi fagnaði
henni vel er hún kom aftur og spurði hvað þau faðir hennar
hefðu við talast. Hún kveðst hafa sagt honum að skeggbarn
eitt lítið væri komið. Hann lést vilja sjá það.

"Eg sagði að það varð að hvílast í nótt. Skaltu nú hér sofa í
nótt í mínu herbergi."

Hann lét sér það vel líka. Skemmtu þau sér þar um kveldið.