Kjaln ch. 8

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þess er nú getið einn tíma að Örn austmaður kemur að máli
við Kolla bónda.

Hann mælti svo: "Hér horfði til þess Kolli," sagði hann, "að
hér mundu verða góð híbýli og það eina leiðir af þér til er
vel er. En það má þykja mikil ófyrirsynja er þessir tveir
menn hafa vanið hingað komur sínar og þykir mér það þolanda
ef illa skal vera að Búi hafi slíka meðferð en hitt óhræsi er
þar situr og hlýðir til tals manna þá er eg é enda kljáður að
þola það lengur."

Kolli segir: "Hér vil eg að þú hafir þá meðferð er þér
líkar."

Þenna sama aftan bað Örn svein sinn taka vopn þeirra og ganga
með suður úr túni og bíða sín þar. En með því að þys var
mikill en margir menn bjuggust þá gáfu öngvir menn gaum að
Austmanni hvert hann gekk. Sneri Austmaður þá suður um holt
það er þar var. Sátu þeir þar tveir fyrir Kolfinni.

Eftir leikinn gekk Kolfinnur út að vanda og fór leið sína. En
er hann kom suður af holtunum hlupu þeir Örn austmaður upp og
sóttu að honum. Kolfinnur varðist með lurkinum og barði
vopnin fyrir þeir. Varð þeim hann torsóttari en þeir hugðu.
Og er þeir höfðu saman átt um hríð sló Kolfinnur sveininn í
rot. Hraut þá frá honum bæði skjöldurinn og sverðið.
Kolfinnur greip þá upp hvorttveggja. Sótti hann þá að Erni
austmanni og lauk svo að Örn féll en Kolfinnur varð sár. Í
því raknaði sveinninn við og vildi Kolfinnur ekki gera honum
meira. Gekk hann þá leið sína. Sveinninn sá Austmanninn
veginn. Skaut hann þá yfir hann skildi, gekk síðan heim í
Kollafjörð. Kolli lét flytja heim lík hans og búa um eftir
siðvenju.

Nú er að segja frá ferð Kolfinns. Hann var sár mjög sem sagt
var. Ár stórar voru á leið hans. En er hann kom af Leiruvogsá
þá gerði honum kalt mjög og stirðnaði hann. Frost var á
nokkuð.

Maður hét Korpúlfur. Hann bjó á Korpúlfsstöðum. Hann var
gamall maður og kallaður heldur forn í brögðum. Son átti hann
þann er Grímur hét. Hann var ungur og frálegt mannsefni.
Korpúlfur var móðurbróðir Kolfinns. Þangað sneri Kolfinnur
sinni ferð og fékk þar góðar viðtökur. Batt Korpúlfur sár
hans. Dvaldist Kolfinnur þar um hríð en sendi móður sinni orð
hvað hann dvaldi.

Þenna sama morgun sem Örn var veginn kom Esja snemma til
fóstra síns. Hann fagnaði henni vel og spurði að tíðindum.

Esja sagði honum víg Arnar austmanns og alla atburði þá er
þar urðu: "Nú vil eg að þú breytir búnaði þínum. Hefi eg hér
nú loðkápu er eg vil að þú berir. Skyrta er hér annað klæði.
Það þykir mér líkara að hún slitni ekki skjótt hvorki fyrir
vopnum né fyrnsku. Sax er hér hinn þriðji gripur. Þess væntir
mig að það nemi hvergi í höggi stað því að þú munt nú skjótt
verða að reyna hversu þér bíta vopnin."

Búi kvað hana ráða skyldu. Búi hélt ferðum sínum í
Kollafjörð. Var nú engi þröng á palli hjá Ólöfu. Jafnt lét
hún til Búa nú sem fyrr.

Þá er Kolfinnur var gróinn sára sinna sagði hann Korpúlfi
frænda sínum að hann vill finna móður sína.

Korpúlfur bað hann því ráða "en því vil eg ráða að þú hafir
eigi lengur tötra þessa." sagði Korpúlfur, "vil eg að þú
hafir héðan góð klæði og vopn er eg vil gefa þér. Muntu
þeirra brátt þurfa. Þar með vil eg gefa þér Grím son minn til
fylgdar og föruneytis."

Kolfinnur kvað svo vera skyldu.

Eftir það fóru þeir frændur til Vatns að finna Þorgerði. Varð
hún þeim fegin og spurði hvað Kolfinnur vildi að hafast.

Kolfinnur mælti: "Eg ætla nú á fund Búa. Skulum við eigi
lengur sitja báðir á tali við Ólöfu."

Þorgerður mælti: "Sú fyrirætlan er ei vænleg, að skipta
höggum við Búa við margkunnindi Esju en harðfengi hans."

Kolfinnur segir: "Tveir eru í hættu hverri. Annaðhvort mun eg
lifa eða deyja."

"Þú munt ráða vilja son minn," segir hún.