Hreið ch. 7

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Hreiðar var nú þar nakkvara stund með Magnúsi konungi.

Og eitthvert sinn kemur hann að máli við konung og mælti:
"Það vildi eg konungur að þú veittir mér það er eg mun biðja
þig."

"Hvað er það?" spyr konungur.

"Það herra," segir Hreiðar, "að þér hlýdduð kvæði er eg hefi
ort um yður."

"Hví skal eigi það?" segir konungur.

Nú kveður Hreiðar kvæðið og er það allundarlegt, fyrst
kynlegast en því betra er síðar er.

Og er lokið er kvæði mælti konungur: "Þetta kvæði sýnist mér
undarlegt og þó gott að nestlokum. En kvæðið mun vera með
þeim hætti sem ævi þín. Hún hefir fyrst verið með kynlegu
móti og einrænlegu en hún mun þó vera því betur er meir líður
á. Hér eftir skal eg og velja kvæðislaunin. Hér er hólmur
einn fyrir Noregi sá er eg vil þér gefa. Hann er með góðum
grösum og er það gott land þó að eigi sé mikið."

Hreiðar mælti: "Þar skal eg samtengja með Noreg og Ísland."

Konungur mælti: "Eigi veit eg hversu það fer. Hitt veit eg að
margir menn munu búnir að kaupa að þér hólminn og gefa þér fé
fyrir en ráðlegra ætla eg vera að eg leysi til mín að eigi
verði að bitbeini þér eða þeim er kaupa vilja. Er nú og ekki
vel felld vist þín vilgis lengi hér í Noregi því að eg þykist
sjá hvern Haraldur konungur vill þinn hlut ef hann á að ráða
sem hann mun ráða ef þú ert lengi í Noregi."

Nú gaf Magnús konungur honum silfur fyrir hólminn og vill nú
eigi þar hætta honum og fór Hreiðar út til Íslands og bjó
norður í Svarfaðardal þar sem síðan heitir á Hreiðarsstöðum
og gerist mikill maður fyrir sér. Og fer hans ráð mjög eftir
getu Magnúss konungs að þess betur er er meir líður fram hans
ævi og hefir hann gert sér að mestum hluta þau kynjalæti er
hann sló á sig hinn fyrra hlut ævinnar. Bjó hann til elli í
Svarfaðardal og eru margir menn frá honum komnir.

Og lýkur hér þessi ræðu.