Hreið ch. 2

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Og er þeir eru búnir sigla þeir í haf og verða vel reiðfara,
koma við Björgyn og þegar spyr Þórður eftir konungi og var
honum sagt að Magnús konungur var í bænum og hafði skömmu
áður komið og vildi eigi láta kæja sig samdægris, þóttist
þurfa hvíldar er hann var nýkominn.

Brátt litu menn Hreiðar að hann var afbragð annarra manna.
Hann var mikill og ljótur, ómállatur við þá er hann hitti.

Og snemma um morguninn áður menn væru vaknaðir stendur
Hreiðar upp og kallar: "Vaki þú bróðir. Fátt veit sá er
sefur. Eg veit tíðindi og heyrði eg áðan læti kynleg."

"Hverju var líkast?" spyr Þórður.

"Sem yfir kykvendum," segir Hreiðar, "og þaut við mjög en
aldrei veit eg hvað látum var."

"Lát eigi svo undarlega," segir Þórður. "Það mun verið hafa
hornblástur."

"Hvað skal það tákna?" spyr Hreiðar.

Þórður svarar: "Blásið er jafnan til móts eða til
skipdráttar."

"Hvað táknar mótið?" spyr Hreiðar.

"Þar eru dæmd vandamál jafnan," segir Þórður, "og slíkt talað
sem konungur þykist þurfa að fyrir alþýðu sé upp borið."

"Hvort mun konungur nú á mótinu?" spyr Hreiðar.

"Það ætla eg víst," svarar Þórður.

"Þangað verð eg þá að fara," segir Hreiðar, "því að eg vildi
þar koma fyrst er eg sæi sem flesta menn í senn."

"Þá skýtur í tvö horn með okkur," segir Þórður. "Mér þætti
því betur er þú kæmir þar síður er fjölmennt væri og vil eg
hvergi fara."

"Ekki tjáir slíkt að mæla," segir Hreiðar, "fara skulum við
báðir. Muna þér betra þykja að eg fari einn en ekki færð þú
mig lattan þessarar farar."

Hleypur Hreiðar á brott. En Þórður sér nú að fara mun verða
og fer hann eftir er Hreiðar fer hart undan og er mjög langt
milli þeirra.

Og er Hreiðar sér að Þórður fór seint þá mælti hann: "Það er
þó satt, að illt er lítill að vera þá er aflið nær ekki. En
þó mætti vera fráleikurinn en lítið ætla eg þig af honum hafa
hlotið. Og væria þér verri vænleikur minni og kæmist þú með
öðrum mönnum."

Þórður svaraði: "Eigi veit eg mér verr fara óknáleik minn en
þér afl þitt."

"Handkrækjumst þá bróðir," segir Hreiðar.

Og nú gera þeir svo, fara um hríð og er svo að Þórði tekur að
dofna höndin og lætur hann laust, þykir eigi verða vinveitt
að þeir haldist á við álpun Hreiðars. Hreiðar fer nú undan
svo við fót og nemur stað síðan á hæð nakkvarri og er
allstarsýnn, sér þaðan fjölmennið þangað sem mótið var.

Og er Þórður kemur eftir mælti hann: "Förum nú báðir saman
bróðir."

Og Hreiðar gerir svo.