Þórð ch. 13

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Skjótt eftir brullaupið kom Þórður að máli við Eið og mælti:
"Það vildi eg fóstri minn að þú riðir með mér norður á
Miklabæ að biðja Ólafar Hrolleifsdóttur til handa mér."

Eiður segir: "Skylt er það fóstri minn að eg ríði hvert er þú
vilt."

Síðan ríða þeir heiman, Þórður og Eiður, Ásbjörn, Eyjólfur og
Steingrímur. Þeir ríða þar til er þeir koma á Miklabæ. Var
þeim þar vel fagnað. Um morguninn bar Þórður upp erindi sín
og hóf bónorðið við Ólöfu. Hún tók því vel og gekk kaupið
skjótt fram. Voru vottar að heitorði og ríða þeir heim. Ólöf
húsfreyja hafði brullaup inni. Þórður bauð Eiði til
veislunnar og Ásbirni mági sínum og leysti þá út með
virðulegum gjöfum.

Um vorið setti Þórður bú á Miklabæ en þeir bræður hans
Eyjólfur og Steingrímur bjuggu á Ósi í Miðfirði. Þórður varð
skjótt auðigur maður af smíðum sínum.

Maður er nefndur Þorgils, góður bóndi. Hann bjó að Hrafnagili
í Eyjafirði. Hann gerði Þórði hreðu orð að hann skyldi koma
norður til hans og smíða skála hans. Þórður hét ferðinni og
reið heiman þegar hann var búinn, við annan mann, upp eftir
Skagafirði og norður Öxnadalsheiði.

Í þann tíma kom skip af hafi að Gásum í Eyjafirði. Þar var á
sá maður er Sörli hét og kallaður Sörli hinn sterki. Hann var
allra manna sterkastur og vígur hverjum manni betur. Hann var
vel að sér. Hverjum manni líkaði vel við hann. Hann var
föðurbróðir Orms er Þórður hreða drap og Ásbjarnar. Sörli fær
sér hesta og ætlar að ríða vestur til Miðfjarðar til frænda
sinna. Frétt hafði hann víg Orms bróðursonar síns. Hann reið
frá skipi við hinn átjánda mann upp eftir Öxnadal og svo fram
á heiði til Lurkasteins.

Þenna sama dag reið Þórður hreða yfir heiðina allt þar til er
kom norður á hólana fyrir ofan Lurkastein. Hann sá þá hvar
átján menn ríða í mót honum og þykist eigi vita hverjir væru
og stígur af baki. Þessa menn ber brátt að. Þórður heilsar
mönnum þessum og spyr foringja þeirra að nafni. Hann kveðst
Sörli heita.

"Ertu kallaður Sörli hinn sterki?" segir Þórður.

"Kalla máttu mig það sem þú vilt," segir Sörli, "eða hver
ertu?"

"Eg heiti Þórður," segir hann.

"Ertu Þórður hreða er drepið hefir Orm frænda minn?"

"Sá er maðurinn hinn sami," segir Þórður, "og máttu nú hefna
hans ef þú vilt. En ekki hefi eg nú búist við þínum fundi því
að eg vissi eigi að þú varst út kominn. En heyrt hefi eg þín
getið og bætt hefi eg víg bróðursonar þíns."

"Engu hefir þú mér bætt," segir Sörli, "og skal eg ekki
níðast á þér. Allir mínir menn skulu sitja hjá en við skulum
berjast tveir einir. Svo þó að eg falli fyrir þér þá banna eg
hverjum manni að gera þér mein nokkurt."

Síðan ganga þeir saman og berjast alldjarflega. Fann Þórður
það brátt að Sörli var afbragðsmaður sakir vopnfimi og eigi
þóttist hann hraustara mann fyrir hafa fundið. Veitti hvor
öðrum stór sár og mörg en svo lauk að Sörli féll dauður til
jarðar enda var Þórður svo yfirkominn að hann komst eigi
sjálfur á bak utan förunautur hans styddi hann og þurfti þó
alls við og riðu ofan í Öxnadal til þess bæjar er Þverá hét.
Þar bjó bóndi sá er Einar hét. Hann tók vel við Þórði. Lá
hann þar lengi í sárum og varð heill. Sörli var heygður þar í
hólunum sem fundurinn var og þótti að honum hinn mesti skaði.
Menn hans riðu vestur í Miðfjörð til Reykja og sögðu Ásbirni
og Skeggja víg Sörla frænda þeirra. Þótti þeim það mikið að
frétta en þótti þó vorkunn á við Þórð að hann verði hendur
sínar.