Hrafnk ch. 13

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þorgeir valdi lið sitt og lét sér fylgja fjóra tigu
manna. Sámur hafði og fjóra tigu manna. Var það lið vel
búið að vopnum og hestum.

Eftir það ríða þeir alla hina sömu leið, þar til er þeir
koma í næturelding í Jökulsdal, fara yfir brú á ánni, og
var þetta þann morgun, er féránsdóm átti að heyja. Þá
spyr Þorgeir, hversu þeir mætti helst á óvart koma. Sámur
kvaðst mundu kunna ráð til þess. Hann snýr þegar af
leiðinni og upp á múlann og svo eftir hálsinum milli
Hrafnkelsdals og Jökulsdals, þar til er þeir koma utan
undir fjallið, er bærinn stendur undir niðri á Aðalbóli.
Þar gegu grasgeilar í heiðina upp, en þar var brekka
brött ofan í dalin, og stóð þar bærinn undir niðri. Þar
stígur Sámur af baki og mælti:

"Látum lausa hesta vora og geymi tuttugu menn, en vér sex
tigir saman hlaupum að bænum, og get eg, að fátt muni
manna á fótum."

Þeir gerðu nú svo, og heita þar síðan Hrossageilar.

Þá bar skjótt að bænum. Voru þá liðin rismál. Eigi var
fólk upp staðið. Þeir skutu stokki á hurð og hlupu inn.
Hrafnkell hvíldi í rekkju sinni; taka þeir hann þaðan og
alla hans heimamenn, þá er vopnfærir voru. Konur og börn
var rekið i eitt hús.

Í túninu stóð útibúr. Af því og heim á skálavegginn var
skotið voðási einum. Þeir leiða Hrafnkel þar til og hans
menn. Hann bauð mörg boð fyrir sig og sína menn. En er
það tjáði eigi, þá bað hann mönnum sínum lífs, - "því að
þeir hafa ekki til saka gert við yður, en það er mér engi
ósæmd, þótt þér drepið mig; mun eg ekki undan því mælast.
Undan hrakningum mælist eg; er yður engi sæmd í því."

Þorkell mælti: "Það höfum vér heyrt, að þú hafir lítt
verið leiðitamur þínum óvinum, og er vel nú, að þú kennir
þess í dag á þér."

Þá taka þeir Hrafnkel og hans menn og bundu hendur þeirra
á bak aftur. Eftir það brutu þeir upp útibúrið og tóku
reip ofan úr krókum, taka síðan hnífa sína og stinga
raufar á hásinum þeirra og draga þar í reipin og kasta
þeim svo upp yfir ásinn og binda þá svo átta saman.

Þá mælti Þorgeir: "Svo er komið nú kosti yðrum,
Hrafnkell, sem maklegt er, og mundi þér þykja þetta
ólíklegt, að þú mundir slíka skömm fá af nokkrum manni,
sem nú er orðið. Eða hvort viltu, Þorkell, nú gera, að
sitja hér hjá Hrafnkeli og gæta þeirra, eða viltu fara
með Sámi úr garði á brott í örskotshelgi við bæinn og
heyja féránsdóm á grjóthól nokkrum, þar sem hvorki er
akur né eng?" Þetta skyldi í þann tíma gera, er sól væri
í fullu suðri.

Þorkell sagði: "Eg vil hér sitja hjá Hrafnkeli, Sýnist
mér þetta starfaminna."

Þeir Þorgeir og Sámur fóru þá og háðu féránsdóm, ganga
heim eftir það og tóku Hrafnkel ofan og hans menn og
settu þá niður í túninu, og var þá sigið blóð fyrir augu
þeim. Þá mælti Þorgeir til Sáms, að hann skyldi gera við
Hrafnkel slíkt, sem hann vildi, - "því að mér sýnist nú
óvandleikið við hann."

Sámur svarar þá: "Tvo kosti geri eg þér, Hrafnkell; sá
annar, að þig skal leiða úr garði brott og þá menn, sem
mér líkar, og vera drepinn. En með því að þú átt ómegð
mikla fyrir að sjá, þá vil eg þess unna þér, að þú sjáir
þar fyrir. Og ef þú vilt líf þiggja, þá far þú af
Aðalbóli með allt lið þitt og haf þá eina fémuni, er eg
skep þér, og mun það harðla lítið, en eg skal taka
staðfestu þína og mannaforráð allt. Skaltu aldrei tilkall
veita né þínir erfingjar. Hvergi skaltu nær vera en fyrir
austan Fljótsdalsheiði, og máttu nú eiga handsöl við mig,
ef þú vilt þenna upp taka."

Hrafnkell mælti: "Mörgum mundi betur þykja skjótur dauði
en slíkar hrakningar, en mér mun fara sem mörgum öðrum,
að lífið mun eg kjósa, ef kostur er. Geri eg það mest
sökum sona minna, því að lítil mun vera uppreist þeirra, ef
eg dey frá."

Þá er Hrafnkell leystur, og seldi hann Sámi sjálfdæmi.
Sámur skipti Hrafnkeli af fé slíkt, er hann vildi, og var
það raunlítið. Spjót sitt hafði Hrafnkell með sér, en
ekki fleira vopna. Þenna dag færði Hrafnkell sig brott af
Aðalbóli og allt sitt fólk. Þorgeir mælti þá við Sám:

"Eigi veit eg, hví þú gerir þetta. Muntu þessa mest
iðrast sjálfur, er þú gefur honum líf."

Sámur kvað þá svo vera verða.