Hrafnk ch. 10

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Og nú gengu þeir Sámur og Þorbjörn og koma í búðina.
Sváfu þar menn allir. Þeir sjá brátt, hvar Þorgeir lá.
Þorbjörn karl gekk fyrir og fór mjög rasandi. En er hann
kom að húðfatinu, þá féll hann á fótafjölina og þrífur í
tána, þá er vanmátta var, og hnykkir að sér, en Þorgeir
vaknar við og hljóp upp í húðfatinu og spurði, hver þar
færi svo hrapallega, að hlypi á fætur mönnum, er áður
voru vanmátta. En þeim Sámi varð ekki að orði.

Þá snaraði Þorkell inn í búðina og mælti til Þorgeirs,
bróður síns: "Ver eigi svo bráður né óður, frændi, um
þetta, því að þig mun ekki saka. En mörgum tekst verr en
vill, og verður það mörgum, að þá fá eigi alls gætt
jafnvel, er honum er mikið í skapi. En það er vorkunn,
frændi, að þér sé sár fótur þinn, er mikið mein hefir í
verið. Muntu þess mest á þér kenna. Nú má og það vera, að
gömlum manni sé eigi ósárari sonardauði sinn, en fá engar
bætur, og skorti hvervetna sjálfur. Mun hann þess gerst
kenna á sér, og er það að vonum, að sá maður gæti eigi
alls vel, er mikið býr í skapi."

Þorgeir segir: "Ekki hugði eg, að hann mætti mig þessa
kunna, því að eigi drap eg son hans, og má hann af því
eigi á mér þessu hefna."

"Eigi vildi hann á þér þessu hefna," segir Þorkell, "en
fór hann að þér harðara en hann vildi, og galt hann
óskyggnleika síns, en vænti sér af þér nokkurs trausts.
Er það nú drengskapur að veita gömlum manni og þurftugum.
Er honum þetta nauðsyn, en eigi seiling, þó að hann mæli
eftir son sinn, en nú ganga allir höðingjar undan
liðveislu við þessa menn og sýna í því mikinn
ódrengskap."

Þorgeir mælti: "Við hvern eiga þessir menn að kæra?"

Þorkell svaraði: "Hrafnkell goði hefir vegið son hans
Þorbjarnar saklausan. Vinnur hann hvert óverk að öðru, en
vill engum manni sóma unna fyrir."

Þorgeir mælti: "Svo mun mér fara sem öðrum, að eg veit
eigi mig þessum mönnum svo eiga gott upp að inna, að eg
vilji gagna í deilur við Hrafnkel. Þykir mér hann einn
veg fara hvert sumar við þá menn, sem málum eiga að
skipta við hann, að flestir menn fá litla virðing eða
öngva, áður lúki, og sé eg þar fara einn veg öllum. Get
eg af því flesta menn ófusa til, þá sem engi nauðsyn
dregur til."

Þorkell segir: "Það má vera, að svo færi mér að, ef eg
væri höfðingi, að mér þætti illt að deila við Hrafnkel,
en eigi sýnist mér svo, fyrir því að mér þætti við þann
best að eiga, er allir hrekjast fyrir áður; og þætti mér
mikið vaxa mín virðing eða þess höfðingja, er á Hrafnkel
gæti nokkra vík róið, en minnkast ekki, þó að mér færi
sem öðrum, fyrir því að má mér það, sem yfir margan
gengur. Hefir sá og jafnan, er hættir."

"Sé eg," segir Þorgeir, "hversu þér er gefið, að þú vilt
veita þessum mönnum. Nú mun eg selja þér í hendur goðorð
mitt og mannaforráð, og haf þú það, sem eg hefi haft
áður, en þaðan af höfum við jöfnuð af báðir, og veittu þá
þeim, er þú vilt."

"Svo sýnist mér," segir Þorkell, "sem þá muni goðorð vort
best komið, er þú hafir sem lengst. Ann eg öngum svo vel
sem þér að hafa, því að þú hefir marga hluti til menntar
um fram alla oss bræður, en eg óráðinn, hvað er eg vil af
mér gera að bragði. En þú veist, frændi, að eg hefi til
fás hlutast, síðan eg kom til Íslands. Má eg nú sjá, hvað
mín ráð eru. Nú hefi eg flutt sem eg mun að sinni. Kann
vera, að Þorkell leppur komi þar, að orð hans verði meiri
metin."

Þorgeir segir: "Sé eg nú , hversu horfir, frændi, að þér
mislíkar, en eg má það eigi vita, og munum við fylgja
þessum mönnum, hversu sem fer, ef þú vilt."

Þorkell mælti: "Þessa eins bið eg, að mér þykir betur, að
veitt sé."

"Til hvers þykjast þessir menn færir," segir Þorgeir,
"svo að framkvæmd verði að þeirra máli?"

"Svo er sem eg sagði í dag, að styrk þurfum við af
höfðingjum, en málaflutning á eg undir mér."

Þorgeir kvað honum þá gott að duga, - "og er nú það til
að búa mál til sem réttlegast. En mér þykir sem Þorkell
vilji, að þið vitjið hans, áður dómar fara út. Munuð þið
þá hafa annað hvort fyrir ykkart þrá, nokkra huggan eða
læging enn meiri en áður og hrelling og skapraun. Gangið
nú heim og verið kátir, af því að þess munuð þið við
þurfa, af þið skuluð deila við Hrafnkel, að þið berið
ykkur vel upp um hríð, en segið þið engum manni, að við
höfum liðveislu heitið ykkur."

Þá gengu þeir heim til búðar sinnar; voru þá ölteitir.
Menn undruðust þetta allir, hví þeir hefðu svo skjótt
skapskipti tekið, þar sem þeir voru óglaðir, er þeir fóru
heiman.