Hrafnk ch. 9

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Það var einn morgun snemma, að Þorbjörn karl vaknar. Hann
vekur Sám og bað hann upp standa - "má eg ekki sofa."

Sámur stendur upp og fer í klæði sín. Þeir ganga út og
ofan að Öxará fyrir neðan brúna. Þar þvo þeir sér.
Þorbjörn mælti við Sám:

"Það er ráð mitt, að þú látir reka að hesta vora, og
búumst heim. Er nú séð, að oss vill ekki annað en
svívirðing."

Sámur svarar: "Það er vel, af því að þú vildir ekki annað
en deila við Hrafnkel og vildir eigi þá kosti þiggja, er
margur mundi gjarna þegið hafa, sá er eftir sinn náunga
átti að sjá. Frýðir þú oss mjög hugar og öllum þeim, er í
þetta mál vildu eigi ganga með þér. Skal eg og nú aldrei
fyrr af láta en mér þykir fyrir von komið, að eg geti
nokkuð að gert."

Þá fær Þorbirni svo mjög, að hann grætur.

Þá sjá þeir vestan að ánni, hóti neðar en þeir sátu, hvar
fimm menn gengu saman frá einni búð. Sá var hár maður og
ekki þreklegur, er fyrstur gekk, í laufgrænum kyrtli og
hafði búið sverð í hendi, réttleitur maður og rauðlitaður
og vel í yfirbragði, ljósjarpur á hár og mjög hærður. Sá
maður var auðkennilegur, því að hann hafði ljósan lepp í
hári sínu hinum vinstra megin.

Sámur mælti: "Stöndum upp og göngum vestur yfir ána til
móts við þessa menn."

Þeir ganga nú ofan með ánni, og sá maður, sem fyrir gekk,
heilsar þeim fyrri og spyr, hverjir þeir væri. Þeir sögðu
til sín. Sámur spurði þenna mann að nafni, en hann
nefndist Þorkell og kvaðst vera Þjóstarsson. Sámur
spurði, hvar hann væri ættaður eða hvar hann ætti heima.
Hann kvaðst vera vestfirskur að kyni og uppruna, en eiga
heima í Þorskafirði.

Sámur mælti: "Hvort ertu goðorðsmaður?"

Hann kvað það fjarri fara.

"Ertu þá bóndi?" sagði Sámur.

Hann kvaðst eigi það vera.

Sámur mælti: "Hvað manna ertu þá?"

Hann svarar: "Eg er einn einhleypingur. Kom eg út í fyrra
vetur; hefi eg verið utan sjö vetur og farið út í
Miklagarð, en er handgenginn Garðskonunginum. En nú er eg
á vist með bróður mínum, þeim er Þorgeir heitir."

"Er hann goðorðsmaður?" segir Sámur.

Þorkell svarar: "Goðorðsmaður er hann víst um Þorskafjörð
og víðara um Vestfjörðu."

"Er hann hér á þinginu?" segir Sámur.

"Hér er hann víst."

"Hversu margmennur er hann?"

"Hann er við sjö tigu manna," segir Þorkell.

"Eru þér fleiri, bræðurnir?" segir Sámur.

"Er hinn þriðji," segir Þorkell.

"Hver er sá?" segir Sámur.

"Hann heitir Þormóður," segir Þorkell, "og býr í Görðum á
Álftanesi. Hann á Þórdísi, dóttur Þórólfs Skall-
Grímssonar frá Borg."

"Viltu nokkurt liðsinni okkur veita?" segir Sámur.

"Hvers þurfið þið við?" segir Þorkell.

"Liðsinnis og afla höfðingja," segir Sámur, "því að við
eigum málum að skipta við Hrafnkel goða um víg Einars
Þorbjarnarsonar, en við megum vel hlíta okkrum flutningi
með þínu fulltingi."

Þorkell svarar: "Svo er sem eg sagði, að eg er engi
goðorðsmaður."

"Hví ertu svo afskipta ger, þar sem þú ert höfðingjason
sem aðrir bræður þínir?"

Þorkell sagði: "Eigi sagði eg þér það, að eg ætti það
eigi, en eg seldi í hendur Þorgeiri, bróður mínum,
mannaforráð mitt, áður en eg fór utan. Síðan hefi eg eigi
við tekið, fyrir því að mér þykir vel komið, meðan hann
varðveitir. Gangið þið á fund hans; biðjið hann ásjá.
Hann er skörungur í skapi og drengur góður og í alla
staði vel menntur, ungur maður og metnaðargjarn. Eru
slíkir menn vænstir til að veita ykkur liðsinni."

Sámur segir: "Af honum munum við ekki fá, nema þú sért í
flutningi með okkur."

Þorkell segir: "Því mun eg heita að vera heldur með ykkur
en móti, með því að mér þykir ærin nauðsyn til að mæla
eftir náskyldan mann. Farið þið nú fyrir til búðarinnar,
og gangið inn í búðina. Er mannfólk í svefni. Þið munuð
sjá, hvar standa innar um þvera búðina tvö húðföt, og
reis eg upp úr öðru, en í öðru hvílir Þorgeir, bróðir
minn. Hann hefir haft kveisu mikla í fætinum, síðan hann
kom á þingið, og því hefir hann lítið sofið um nætur. En
nú sprakk fóturinn í nótt, og er úr kveisunaglinn. En nú
hefir hann sofnað síðan og hefir réttan fótinn út undan
fötunum fram á fótafjölina sakir ofurhita, er á er
fætinum. Gangi sá hinn gamli maður fyrir og svo innar
eftir búðinni. Mér sýnist hann mjög hrymdur bæði að sýn
og elli. Þá er þú, maður," segir Þorkell, "kemur að
húðfatinu, skaltu rasa mjög og falla á fótafjölina og tak
í tána þá, er um er bundið, og hnykk að þér og vit,
hversu hann verður við."

Sámur mælti: "Heilráður muntu okkur vera, en eigi sýnist
mér þetta ráðlegt."

Þorkell svarar: "Annaðhvort verðið þið að gera, að hafa
það, sem eg legg til, eða leita ekki ráða til mín."

Sámur mælti og segir: "Svo skal gera sem hann gefur ráð
til."

Þorkell kvaðst ganga mundu síðar, - "því að eg bíð manna
minna."