Hrafnk ch. 7

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þorbjörn spyr yfir á Hól víg Einars, sonar síns. Hann
kunni illa tíðindum þessum. Nú tekur hann hest sinn og
ríður yfir á Aðalból og beiðir Hrafnkel bóta fyrir víg
sonar síns. Hann kvaðst fleiri menn hafa drepið en þenna
einn. "Er þér það eigi ókunnugt, að eg vil öngvan mann fé
bæta, og verða menn það þó svo gert að hafa. En þó læt eg
svo sem mér þyki þetta verk mitt í verra lagi víga
þeirra, er eg hefi unnið. Hefir þú verið nábúi minn langa
stund, og hefir mér líkað vel til þín og hvorum okkar til
annars. Mundi okkur Einari ekki hafa annað en smátt til
orðið, ef hann hefði eigi riðið hestinum. En við munum
oft þess iðrast, er við erum of málgir, og sjaldnar
mundum við þessa iðrast, þó að við mæltum færra en
fleira. Mun eg það nú sýna, að mér þykir þetta verk mitt
verra en önnur þau, er eg hefi unnið. Eg vil birgja bú
þitt með málnytu í sumar, en með slátrum í haust; svo vil
eg gera við þig hvert misseri, meðan þú vilt búa. Sonu
þína og dætur skulum við í brott leysa með minni forsjá
og efla þau svo, að þau mætti fá góða kosti af því. Og
allt, er þú veist í mínum hirslum vera og þú þarft að
hafa héðan af, þá skaltu mér til segja og eigi fyrir
skart sitja héðan af um þá hluti, sem þú þarft að hafa.
Skaltu búa, meðan þér þykir gaman að, en fara þá hingað,
er þér leiðist. Mun eg þá annast þig til dauðadags.
Skulum við þá vera sáttir. Vil eg þess vænta, að það mæli
fleiri, að sjá maður sé vel dýr."

"Eg vil eigi þenna kost," segir Þorbjörn.

"Hvern viltu þá?" segir Hrafnkell.

Þá segir Þorbjörn: "Eg vil, að við tökum menn til gerðar
með okkur."

Hrafnkell svarar: "Þá þykist þú jafnmenntur mér, og munum
við ekki að því sættast."

Þá reið Þorbjörn í brott og ofan eftir héraði. Hann kom
til Laugarhúsa og hittir Bjarna, bróður sinn, og segir
honum þessi tíðindi, biður, að hann muni nokkurn hlut í
eiga um þessi mál.

Bjarni kvað eigi sitt jafnmenni við að eiga, þar er
Hrafnkell er. "En þó að vér stýrum peningum miklum, þá
megum vér ekki deila af kappi við Hrafnkel, og er það
satt, að sá er svinnur, er sig kann. Hefir hann þá marga
málaferlum vafið, er meira bein hafa í hendi haft en vér.
Sýnist mér þú vitlítill við hafa orðið, er þú hefir svo
góðum kostum neitað. Vil eg mér hér öngu af skipta."

Þorbjörn mælti þá mörg herfileg orð til bróður síns og
segir því síður dáð í honum sem meira lægi við. Hann
ríður nú í brott, og skiljast þeir nú með lítilli blíðu.
Hann léttir eigi, fyrr en hann kemur ofan til Leikskála,
drepur þar á dyr. Var þar til dyra gengið. Þorbjörn biður
Sám út ganga. Sámur heilsaði vel frænda sínum og bauð
honum þar að vera. Þorbjörn tók því öllu seint. Sámur sér
ógleði á Þorbirni og spyr tíðinda, en hann sagði víg
Einars, sonar síns.

"Það eru eigi mikil tíðindi," segir Sámur, "þótt
Hrafnkell drepi menn." Þorbjörn spyr, ef Sámur vildi
nokkra liðveislu veita sér. "Er þetta mál þann veg, þótt
mér sé nánastur maðurinn, að þó er yður eigi fjarri
höggvið."

"Hefir þú nokkuð eftir sæmdum leitað við Hrafnkel?"

Þorbjörn segði allti hið sanna, hversu farið hafði með
þeim Hrafnkeli.

"Eigi hefi eg var orðið fyrr," segir Sámur, "að Hrafnkell
hafi svo boðið nokkrum sem þér. Nú vil eg ríða með þér
upp á Aðalból, og förum við lítillátlega að við Hrafnkel
og vita, ef hann vill halda hin sömu boð. Mun honum
nokkurn veg vel fara."

"Það er bæði," segir Þorbjörn, "að Hrafnkell mun nú eigi
vilja, enda er mér það nú eigi heldur í hug en þá, er eg
reið þaðan."

Sámur segir: "Þungt get eg að deila kappi við Hrafnkel um
málaferli."

Þorbjörn svarar: "Því verður engi uppreist yðar ungra
manna, að yður vex allt í augu. Hygg eg, að engi maður
muni eiga jafnmikil auvirði að frændum sem eg. Sýnist mér
slíkum mönnum illa farið sem þér, er þykist lögkænn vera
og ert gjarn á smásakir, en vilt eigi taka við þessu máli,
er svo er brýnt. Mun þér verða ámælissamt, sem maklegt
er, fyrir því að þú ert hávaðamestur úr ætt vorri. Sé eg
nú, hvað sök horfir."

Sámur svarar: "Hverju góðu ertu þá nær en áður, þótt eg
taki við þessu máli og séum við þá báðir hraktir?"

Þorbjörn svarar: "Þó er mér það mikil hugarbót, að þú
takir við málinu. Verður að því, sem má."

Sámur svarar: "Ófús geng eg að þessu. Meir geri eg það
fyrir frændsemis sakir við þig. En vita skaltu, að mér
þykir þar heimskum manni að duga, sem þú ert."

Þá rétti Sámur fram höndina og tók við málinu af
Þorbirni.