Hrafnk ch. 5

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Einar fer nú heim eftir klæðum sínum og flytur heim á
Aðalból. Síðan var fært í sel fram í Hrafnkelsdal, þar
sem heitir á Grjótteigsseli.

Einari fer allvel að um sumarið, svo að aldrei verður
sauðvant fram allt til miðsumars, en þá var vant nær
þremur tigum ásauðar eina nótt. Leitar Einar um alla haga
og finnur eigi. Honum var vant nær viku. Það var einn
morgun, að Einar gekk út snemma, og er þá létt af allri
sunnanþokunni og úrinu. Hann tekur staf í hönd sér, beisl
og þófa. Gengur hann þá fram yfir ána Grjótteigsá. Hún
féll fyrir framan selið. En þar á eyrunum lá fé það, er
heima hafði verið um kveldið. Hann stökkti því heim að
selinu, en fer að leita hins, er vant var áður. Hann sér
nú stóðhrossin fram á eyrunum og hugsar að höndla sér
hross nokkurt til reiðar og þóttist vita, að hann mundi
fljótara yfir bera, ef hann riði heldur en gengi. Og er
hann kom til hrossanna, þá elti hann þau, og voru þau nú
skjörr, er aldrei voru vön að ganga undan manni, nema
Freyfaxi einn; hann var svo kyrr sem hann væri grafinn
niður. Einar veit, að líður morgunninn, og hyggur, að
Hrafnkell mundi eigi vita, þótt hann riði hestinum. Nú
tekur hann hestinn og slær við beisli, lætur þófa á bak
hestinum undir sig og ríður upp hjá Grjótárgili, svo upp
til jökla og vestur með jöklunum, þar sem Jökulsá fellur
undir þeim, svo ofan með ánni til Reykjasels. Hann spurði
alla sauðamenn að seljum, ef nokkur hefði séð þetta fé,
og kvaðst engi séð hafa.

Einar reið Freyfaxa allt frá eldingu og til miðs aftans.
Hesturinn bar hann skjótt yfir og víða, því að hann var
góður af sér. Einari kom það í hug, að honum mundi mál
heim og reka það fyrst heim, sem heima var, þótt hann
fyndi hitt eigi. Reið hann þá austur yfir hálsa í
Hrafnkelsdal. En er hann kemur ofan að Grjótteigi, heyrir
hann sauðajarm fram með gilinu, þangað sem hann hafði
fram riðið áður. Snýr hann þangað til og sér renna í móti
sér þrjá tigu ásauðar, það sama sem hann vantað hafði
áður viku, og stökkti hann því heim með fénu.

Hesturinn var votur allur af sveita, svo að draup úr
hverju hári hans, var mjög leirstokkinn og móður mjög
ákaflega. Hann veltist nokkrum tólf sinnum, og eftir það
setur hann upp hnegg mikið; síðan tekur hann á mikilli
rás ofan eftir götunum. Einar snýr eftir honum og vill
komast fyrir hestinn og vildi höndla hann og færa hann
aftur til hrossa, en hann var svo styggur, að Einar komst
hvergi í nándir honum.

Hesturinn hleypur ofan eftir dalnum og nemur eigi staðar,
fyrr en hann kemur á Aðalból. Þá sat Hrafnkell yfir
borðum. Og er hesturinn kemur fyrir dyr, hneggjaði hann þá
hátt. Hrafnkell mælti við eina konu, þá sem þjónaði
fyrir borðinu, að hún skyldi fara til dyranna, því að
hross hneggjaði, - "og þótti mér líkt vera gneggi
Freyfaxa." Hún gengur fram í dyrnar og sér Freyfaxa mjög
ókræsilegan. Hún sagði Hrafnkeli, að Freyfaxi var fyrir
dyrum úti, mjög óþokkulegur.

"Hvað mun gripurinn vilja, er hann er heim kominn?" segir
Hrafnkell. "Eigi mun það góðu gegna."

Síðan gekk hann út og sér Freyfaxa og mælti við hann:
"Illa þykir mér, að þú ert þann veg til ger, fóstri minn,
en heima hafðir þú vit þitt, er þú sagðir mér til, og
skal þessa hefnt verða. Far þú til liðs þíns." En hann
gekk þegar upp eftir dalnum til stóðs síns.