HrafnG ch. 6

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þeir komu aftur til skipa um kveldið og þökkuðu guði sigur
sinn.

En er þeir voru á skip komnir mælti konungur: "Hvar er hann
nú Hrafn? Gangi hann nú fram og felist eigi."

Einar og Sighvatur mæltu til konungs: "Gefið manninum frið
herra, svo frækn sem hann er."

Konungur svarar: "Engu heiti eg um það en sjá vil eg hann."

Þá gekk Einar hinn naumdælski til Hrafns og mælti: "Nú skalt
þú ganga fyrir konung og ger þig við hann mjúkorðan og þó
djarfmæltan. Seg honum satt og greinilega það sem hann spyr
þig."

Hrafn gekk fyrir konung og kvaddi hann.

Konungur mælti: "Hví fluttir þú Einar sekan mann af Íslandi?"

Hann svarar: "Herra, því, að hann var um það sekur ger er
hann hefndi föður síns er drepinn var meir en saklaus."

Konungur mælti: "Hví drapstu Ketil, Hrafn?"

Hann svarar: "Því, herra, að hann níddi mig í kveðskap en
síðan seldi hann mig í þrældóm. Og þá er eg hafði drepið hann
kvað eg um hann erfiflokk lítt vandaðan."

"Lát heyra hann," sagði konungur.

"Það skal svo sem þér viljið," sagði Hrafn, "en hlýða verðið
þér þá og öðru kvæðinu."

Konungur mælti: "Hvert er það kvæði?"

"Það er ort um yður," sagði Hrafn.

"Kveð þú þá," sagði konungur.

Hann gerði svo.

Og er lokið var báðum mælti konungur: "Misjöfn kvæði. Hví
kvaðstu um mig svo gott kvæði en eg vildi bana þér?"

"Því, að þú varst góðs kvæðis verður," segir Hrafn.

Konungur mælti: "Hví komstu til mín á skóginum?"

Hrafn svarar: "Því, að eg vænti þaðan gæfunnar sem nú gafst
er þér voruð en áður mjög þröngt kostinum er mér var engi
dugnaðarmaður hér í ókunnu landi en hitt í þung tilfelli að
drepa ríkan mann þótt mér þætti eigi fyrir sakleysi."

Konungur mælti: "Nú er rannsakað allt þitt mál. En nú skal
segja það er til mín heyrir. Þá er eg var sofnaður á skipinu
kom að mér Ólafur konungur faðir minn og mælti styggt: "Þar
liggur þú Magnús konungur og gefur meira gaum að drepa frænda
skálds míns fyrir litla sök en að fá fagran sigur á Dönum,
óvinum þínum, því að byr er á kominn. Taktu við öllum þeim
vel sem nú eru á skipinu ella mun liggja á þér víti þessa
heims svo að þér mun eigi duga." Og þegar eg vaknaði sá eg þá
báða í fyrirrúminu, Sighvat og Hrafn, en miklu var eg
hræddari orðinn við heitanarorð föður míns en eg geymdi þá
drápsins Ketils eða annarra saka Hrafns. Nú skalt þú Hrafn
vera hér með oss velkominn. Svo vill faðir minn. Og til
yfirbóta við þig er eg hefi þér ónáðir gert skal eg gifta þér
Helgu Ketilsdóttur með miklu fé."

Hrafn svarar: "Þetta vil eg með þökkum þiggja. En út vil eg í
sumar til Íslands og frelsa mig undan sekt og sökum en sækja
síðan yðvarn fund sem skjótast og fara tvívegis í sumar ef
svo vill takast."

Konungur bað hann svo gera. Þá sagði Sighvatur skáld konungi
að hann hafði heitið á Ólaf konung til fulltings Hrafni þá er
hann hafði ekki traust af félögum sínum.

Konungur mælti: "Mikils virðir faðir minn vingan þína er hann
veitir þér slíkt og annað það er þú biður hann, svo nú sem þá
er hann lifði hér í heimi."

Hrafn fór út um sumarið og kom til Íslands um alþingi. Var þá
þegar færð fram sýkna hans. Síðan fór hann utan og móðir
hans. Gekk Hrafn að eiga Helgu og gaf konungur þeim miklar
eignir. Hrafn var jafnan síðan með Magnúsi konungi meðan
konungur lifði. Þótti Hrafn röskur maður í öllum raunum.

Og lýkur þar nú frá honum að segja.