Heið ch. 43

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Svo bar til einn morgun er þau voru úti í skemmu bæði að
Barði vildi sofa en hún vildi vekja hann og tekur eitt
hægindi lítið og kastar í andlit honum svo sem með glensi.
Hann kastaði braut og fer svo nokkurum sinnum. Og eitt sinn
kastar hann til hennar og lætur fylgja höndina. Hún reiðist
við og hefir fengið einn stein og kastar til hans.

Og um daginn eftir drykkju stendur Barði upp og nefnir sér
votta og segir skilið við Auði og segir að hann vill eigi af
henni ofríki taka né öðrum mönnum. Ekki tjáir orðum við að
koma, svo er þetta fast sett.

Er nú fjárhlutum skipt þeirra í milli og hann ræðst þaðan í
braut um vorið og lætur eigi af ferð sinni fyrr en hann kom í
Garðaríki og gekk þar á mála og var þar með Væringjum og
þótti öllum Norðmönnum mikils um hann vert og höfðu hann í
kærleikum með sér. Ávallt er konungs ríki skal verja er hann
í leiðangri og fær gott orð af hreysti sinni og hefir um sig
mikla sveit manna. Þar er Barði þrjá vetur í mikilli sæmd frá
konungi og öllum Væringjum.

Og eitt sinn er þeir voru á galeiðum við her og vörðu enn
konungs ríki þá kom að þeim her. Gera nú bardaga mikinn og
fellur mjög lið konungs er við ofurefli var að brjótast og
gerðu áður mörg stór verk. Og þar féll Barði við góðan
orðstír og hafði drengilega neytt sinna vopna til dauða.

Auður var gift öðrum ríkum manni, syni Þóris hunds er
Sigurður hét, og eru þaðan komnir Bjarkeyingar, hinir
ágætustu menn.

Og lýkur þar þessi sögu.