Heið ch. 21

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú ríður Barði þaðan og kemur á Bakka þar sem Þórdís bjó og
stóð þar hestur söðlaður og skjöldur stóð þar hjá og riðu
þeir heim mikinn dyn í túnið eftir hörðum velli. Þar var úti
karlmaður og kona og þó hún höfuð hans og voru þau Þórdís þar
og Oddur. Og var að vanlyktum nokkuð er hún þó höfuð hans og
hafði hún eigi þvegið löður úr höfði hans. Og þegar er hann
sá Barða þá sprettur hann upp og fagnar honum hlæjandi. Barði
tók vel kveðju hans og biður konu lúka verki sínu og vaska
honum betur. Hann lét svo gera og nú býst hann og fer með
Barða.

Nú koma þeir út yfir Blöndu til Breiðavaðs og færa Þórði
hesta sína.

Það er að segja að í þann tíma var Þorgísl Arason riðinn
norður til Eyjafjarðar á þeirri vikunni er um var liðin er
hann skyldi kvongast að Þverá og var hans norðan von á
annarri viku.

Þórður tekur vel við hestum sínum og býður góða hesta gelda
að launum.

Hann kveðst ei vilja laun fyrir þetta og svo kvað hann þann
bjóða er hestana hafði heimta: "Skal þín vinur," segir hann,
"í þörf neyta."

Ríður Barði í Langadal og á völluna mjög svo að bæ Auðólfs.
Nú sáu þeir að maður reið úr túninu ofan og kenna þeir
Arngrím förunaut sinn er vera skyldi og ríður hann nú með
þeim. Ríða nú vestur yfir Blöndu til Eiríks viðsjá og koma
þar er fé var embætt að morgunmáli milli miðdegis og dagmála
og hitta smalamann og spurðu hvort Eiríkur væri heima.

Hann sagði að hann var á hesti í sólarupprás "og nú vitum vér
eigi hvert hann hefir riðið."

"Hvað þykir þér líklegast hvert hann mun riðið hafa?" og
kemur í hug að hann mun skotist hafa undan og vilja ei fara.

En ei bar svo raun vitni að hann hefði undan skotist. Sáu
þeir þá tvo menn ríða ofan meðfram Svínavatni, þaðan var
víðsýnt af bænum, og kenndu að þar var Eiríkur viðsjá og
Þorljótur Gjallandafóstri. Þar hittast þeir við á þá er
heitir Laxá er fellur úr Svínavatni. Fagna hvorir öðrum vel,
ríða til þess er þeir koma til Þorgísl á Meðalheim. Þeir
kvöddust vel og ríða síðan leiðar sinnar og komu nú mjög að
Gljúfurá. Þá mælti Barði að menn skyldu ríða til bæjar að
Ásmundargnúpi og hitta Eyjólf Oddsson.

"Maður ríður," segir hann, "og ei seint frá bænum út og ofan
með ánni. Vættir mig," segir hann, "að þar sé Eyjólfur. Get
eg hann munu vera við vaðið er vér komum þar og ríðum fram."

Svo gerðu þeir.

Nú sjá þeir mann við vað, kenna þar Eyjólf, hittast nú og
kvöddust vel, fara nú leiðar sinnar og komu þar sem heitir á
Ask í Víðidal.

Þá riðu í mót Barða og förunautum hans þrír menn í litklæðum
og hittust þeir brátt er hvorir riðu í mót öðrum og voru hér
tveir systursynir Barða í þeirri för og hét annar Lambkár en
annar Húnn og þá er hinn þriðji vatnsdælskur í för með þeim.
Þeir höfðu komið út vestur í Víðidal allir. En Guðbrandur
faðir þeirra og Guðrún móðir þeirra bjuggu út í Víðidal á bæ
þeim er síðan heitir á Guðbrandsstöðum. Nú verður þar
fagnafundur mikill með þeim frændum er Barði hittir
systursonu sína. Segja hvorir öðrum tíðindi. Barði segir för
sína hvert hann ætlaði. Þeir voru átján vetra gamlir og höfðu
einn vetur utan verið. Þeir voru hinir mestu ágætismenn að
vænleik og að afli og að íþróttum og þó væru þeir vel að sér
gervir þótt þeir væru fulltíði að aldri. Nú réðu þeir ráðum
sínum og kveðst þeim á því hugur að ráðast í för með þeim en
förunautur þeirra fer í Víðidal.

Barði ríður nú þar til er hann kemur til Lækjamóts og segir
nú fóstra sínum svo búið.

"Nú skaltu ríða heim í Ásbjarnarnes en eg mun á morgun ríða
til fundar við þig og með mér Þorbergur son minn. Mun eg þá
ríða á leið með yður."