HrafnG ch. 1

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þorgrímur hét maður. Hann bjó að Stað í Hrútafirði. Hann var
féríkur og lítill búþegn. Þorgerður hét kona hans. Synir
þeirra voru Kálfur og Grímur, mannaðir að hófi, ágangsamir og
ótrúir í skapi sem faðir þeirra.

Maður hét Sighvatur. Hann bjó á Melum í Hrútafirði. Guðrún
hét kona hans, skýr og sköruglynd. Hrafn hét sonur þeirra,
ungur að aldri, vænn og mikill vexti.

Sighvatur hafði fé sitt mjög í kostnaði. Hann átti land gott
en eyddust lausafé. Á einu sumri sagði hann konu sinni að
selja mundi verða land þeirra til skulda og búfjár.

Hún svarar: "Þar liggur fyrir annað ráð. Sel heldur gullhring
minn til skulda en eigi landið."

Sighvatur svarar: "Þá mun verða að finna Þorgrím. Hann
skortir eigi kvikfé."

Hún svarar: "Letja vil eg þig að eiga kaup við Þorgrím. Hann
er slægur og óheill."

Sighvatur fór allt að einu til fundar við Þorgrím og mælti:
"Það er mitt erindi að kaupa að þér kvikfé nokkur."

Þorgrímur svarar: "Það er vel fallið."

Sighvatur mælti: "Gullhringur þessi er til verðs látinn."

Þorgrímur svarar: "Það er ódrengilegt bragð að selja gripi
konu sinnar. Sel mér heldur eng það er þú kallar Grænateig.
Eg þarf bæði hey og útbeit en þú hefir þó meir en nógar
engjar eftir."

Sighvatur svarar: "Selja mun eg þér teiginn en engra vil eg
annarra manna beit í land mitt."

"Sé þessu nú keypt," segir Þorgrímur.

Sighvatur kom heim og sagði húsfreyju kaupið.

Hún svarar: "Ókeypt mundi þessu ef eg hefði ráðið. Brátt mun
hann beita upp land vort þegar hann þykist nokkurn spotta í
eiga."

Annan dag var þangað rekið kvikfé það er Sighvatur hafði
keypt.

En er á leið sumarið mælti Þorgrímur: "Nú höfum vér heldur
aukið engjar vorar en eg heyri það af konum að málnytu verði
hagfátt og dugi lítt. Nú skal reka búfé vort í land Sighvats
til beitar. Mér hefi eg nú helgað það land."

Var nú svo gert.

En er Guðrún sá það mælti hún: "Eigi fór fjarri getu minni.
Mér var lítið um kaup þetta. Hefir og illa gefist því að
Þorgrímur fær nú til þræla sína að beita upp engjum vorum og
heyjum."

Sighvatur svarar: "Oftreynt er það að Þorgrímur launar illu
gott."

Einn dag gekk Sighvatur til og keyrði naut Þorgríms úr sæti
sínu.

Þorgrímur kom þá að og mælti: "Djarfur gerist þrælsjafninginn
nú."

Hann lagði með spjóti í gegnum Sighvat svo að hann fékk þegar
bana. Þorgrímur fór þegar heim.

Guðrún varð skjótt vör við þessi tíðindi og lét veita gröft
bónda sínum og fór með hljóðlega. Hrafn sonur þeirra var þá
fjögurra vetra. Hann nafntogaði oft föður sinn og spurði hvar
hann væri. Móðir hans sagði að hann var dauður og hefði orðið
bráðsjúkur.

Litlu síðar kom Þorgrímur til fundar við Guðrúnu og mælti:
"Þér mun eg þykja hafa gert þér nokkurt skjótræði. Nú vil eg
bæta þér manninn og gjalda mig í mót. Og ef þú vilt mína
umsjá þekkjast þá mun þig fátt skorta."

Hún svarar: "Það er líkast að sér búi hvort okkart. Em eg
ekki svo manngjörn að eg mundi taka til mín bóndabana minn
þótt þú værir kvonlaus."