Háv ch. 21

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þar er nú til að taka að Þorgrímur vaknar. Var honum orðið
heitt.

Hann mælti þá: "Heima hefi eg verið um hríð á bænum og er svo
villt fyrir mér að eg veit eigi frá mér en þó munum vér heim
ganga að bænum. Ætla eg að vér skulum brenna þá inni. Þykir
mér það skjótast mega yfir taka."

Taka þeir nú vopn sín og ganga heim á völlinn.

Og er þeir Atli sjá mennina þá mælti Atli: "Það er ætlan mín
að þeir séu hér komnir Dýrfirðingarnir og sé fyrir þeim
Þorgrímur Dýrason er verstur maður er í öllum Dýrafirði og
fjölkunnigastur. Eru þeir hinir mestu vinir Þórarins er
eftirmál á um bræður sína. Ætla eg mér, þó að ólíklegt sé, að
ganga á móti Þorgrími en þér Hávarður ætla eg að ganga í móti
tveimur. Ertu reyndur og kappi mikill. Hallgrími frænda þínum
ætla eg og tvo þá sem gildastir eru. Valbrandssonum, Torfa og
Eyjólfi, ætla eg fjóra og þeim Þorbrandssonum, Oddi og Þóri,
ætla eg fjóra. Þorbjarnarsonum, Grími og Þorsteini, ætla eg
þrjá en þá ætla eg sinn mann hverjum þeirra Þórhalls og
húskarls míns."

Og er Atli hafði til skipað sem hann vildi þá gengu þeir
Þorgrímur sunnan að húsum, sjá nú að þar er öðruvís fyrir
búið en þeir ætluðu. Standa þar menn með vopnum og búnir til
viðtöku.

Þá mælti Þorgrímur: "Hver veit nema Atli hinn ragi sé
brögðóttari en vér ætlum en þó skulum vér á móti þeim allt að
einu."

Hlaupast menn nú að svo sem ætlað var. Það var hið fyrsta
athlaup að Atli hinn litli hljóp að Þorgrími og hjó til hans
tveim höndum með sverðinu og beit eigi á. Þeir hjuggust til
nokkura stund og beit ekki á Þorgrím.

Þá mælti Atli: "Trölli líkur ertu Þorgrímur en eigi manni er
þig bíta engi járn."

Þorgrímur svaraði: "Hví dirfist þú að tala um slíkt því að eg
hjó til þín áðan svo sem mér var hægast og beit eigi á þinn
vonda skalla."

Atli sér að eigi mun svo búið hlýða, kastar síðan sverðinu og
hleypur undir Þorgrím og rekur hann niður við völlinn. Nú er
eigi vopnið hjá honum en hann veit að liðsmunur er mikill.
Verður honum það fyrir að hann greyfist niður að honum
Þorgrími og bítur sundur í honum barkann, dregur hann síðan
þangað til er sverð hans var og sníður af honum höfuðið.
Eftir það rekur hann upp skyggnurnar og sér að Hávarður hefir
fellt annan þeirra er hann átti við. Hleypur Atli þar fyrst
að og skipta þeir eigi lengi höggum við hann áður hann
fellur. Hallgrímur hafði drepið báða þá er hann átti við og
svo Torfi. Eyjólfur hafði drepið annan þann er hann átti við.
Þórir og Oddur höfðu drepið þrjá en eftir var einn. Þorsteinn
og Grímur höfðu fellda tvo en einn var eftir. Þórhallur hafði
drepið þann er hann átti við. Húskarl hafði eigi drepið þann
er honum var ætlaður. Hávarður bað að hætta skyldi.

Þá mælti Þorsteinn Þorbjarnarson: "Eigi skal faðir minn það
spyrja vestur á Rauðasand að við bræður vinnum eigi
hlutverkum okkrum sem aðrir menn."

Hann hleypur að einum þeirra með reidda öxi og rekur í höfuð
honum svo að þegar fékk hann bana.

Atli spurði hví hann skyldi eigi alla drepa. Hávarður kvað
það til einkis vera. Atli settist niður og bað þá leiða fyrir
sig. Hann rak af þeim hárið og gerði þeim koll og bar í tjöru
eftir. Síðan tók hann hníf sinn úr skeiðum og rak af þeim
öllum eyrun og bað þá svo markaða fara á fund Dýra og
Þórarins, kvað þá heldur muna mega að þeir hefðu fundið Atla
hinn litla. Eftir það fara þeir þaðan þrír en komu átján
saman, allir frækilegir og vel búnir.

Hávarður kvað þá vísu:

Það mun vestr og vestan,

varð ár roðin sára,

orð til Ísafjarðar

oddregns komu þegna,

að til geira glettu

gunnnæringar væru,

vægr er vöxtr í augum

Valbrands sonum handan.

Eftir það snúa þeir áleiðis og jarða þá er drepnir voru, taka
síðan á sig náðir og frelsi slíkt sem þurfti.