Háv ch. 20

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú er þar til að taka hvað þeir hafast að heima í Otradal.
Þeir sofa í útibúrinu um náttina sem þeir áttu vanda til. Um
morguninn vakna þeir við það að Atli lét illa í svefni svo að
engi þeirra mátti fyrir sofa því að hann braust um og blés og
barði bæði höndum og fótum í sænginni þar til er Torfi
Valbrandsson hljóp upp og vakti hann og sagði að engi mætti
sofa fyrir honum og látum hans. Atli sest upp og strauk um
skallann. Hávarður spyr hvort nokkuð hefði borið fyrir hann.

Hann kvað heldur það vera: "Eg þóttist ganga út úr búrinu og
sá eg að vargar runnu sunnan á völlinn sautján saman en fyrir
vörgunum rann refkeila ein. Það var svo slæglegt kvikindi að
slíkt hefi eg aldrei séð fyrri. Það var ógurlegt mjög og
illilegt. Það skyggndist víða og á öllu vildi það augu hafa
og öll sýndust mér dýrin grimmleg. En er þau voru komin heim
að bænum þá vakti Torfi mig og veit eg víst að það eru manna
hugir. Skulum vér þegar upp standa."

Atli hafnaði eigi vana sínum, sprettur upp og steypir á sig
stakki sínum, svo út sem kólfi skyti. En þeir taka vopn sín
og klæði og búast sem skörulegast. Og er þeir voru mjög búnir
kom Atli aftur og var þá kominn í sterka brynju og brugðið
sverð í hendi.

Þá mælti Atli: "Það er líkast að þetta fari svo sem margur
hefir getið til að Steinþóri mági mínum mundi það vel duga að
láta yður hér niður koma. Nú beiðist eg þess að þér látið mig
fyrir ráða tilskipun fyrir oss. Er fyrst mitt ráð að vér
göngum út undir húsvegginn og látum eigi stanga oss inni. Get
eg og yður það í hug að flýja ekki hvað sem að höndum kemur."

Þeir segja svo vera.