Háv ch. 15

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú er þar til að taka að þeir sitja á Eyri allir saman vel
haldnir. Varð Steinþóri kostnaðarsamt svo margt fjölmenni sem
hann hafði og þurfti stóran kostnað til að leggja svo mikla
rausn sem hann hélt.

Atli hét maður er bjó í Otradal og átti systur Steinþórs á
Eyri er Þórdís hét. Atli var manna minnstur og vesallegastur
og svo er sagt að þar eftir væri skaplyndi hans, að hann var
hinn mesti vesalingur, en var þó stórra manna og svo auðigur
að hann vissi varla aura sinna tal. Hafði Þórdís verið gift
Atla til fjár. Svo er sagt að bærinn í Otradal er kominn mjög
af almannaveg. Það var út öðrum megin fjarðarins gegnt Eyri.
Atli tímdi ekki að halda vinnumenn. Vann hann bæði nátt og
dag slíkt er hann mátti. Hann var og svo einþykkur að hann
vildi hvorki eiga við aðra menn gott né illt. Hann var hinn
mesti búmaður. Hann átti útibúr mikið. Var þar í alls konar
gæði. Þar voru inni hlaðar stórir og alls konar slátur,
skreið og ostar og allt það er hafa þurfti. Atli hafði þar
gert sæng sína og lágu þau þar hverja nátt.

Svo er sagt að einn morgun var Steinþór snemma á fótum og
gekk að sæng Hávarðar og tók á fótum hans og bað hann upp
standa. Hávarður spratt upp skjótt og fram á gólfið. Og er
hann stóð upp þá stóð upp hver að öðrum þeirra félaga því að
það var vandi þeirra að allir gengu hvert sem einn þurfti að
fara. Og er þeir voru allir búnir gengu þeir út í túnið.
Steinþór var þar fyrir með nokkura menn.

Þá mælti Hávarður: "Búnir erum vér bóndi að fara hvert er þér
viljið láta fara. Viljum vér gjarna þér fylgja hvort sem er
ríflegt eða óríflegt en það er eftir metnaðar míns að eg vil
eigi vera í þeirri ferð er eg veit eigi hvert eg skal fara."

Steinþór svarar: "Eg ætla að fara til Atla mágs míns og vil
eg að þér veitið mér brautargengi."

Þeir gengu ofan til sjóvar. Var þar skúta sú er þeir höfðu
tekið af Þorbirni. Þeir hrundu fram skútunni og tóku til ára
og reru yfir á fjörðinn. Þótti Steinþóri þeir félagar til
alls harðfengilega taka.

Þenna morgun stóð Atli bóndi snemma upp og gekk af sæng
sinni. Atli var svo búinn að hann var í hvítum stakki,
stuttum og þröngum. Var maðurinn ekki skjótlegur á fótum. Var
hann bæði vesalmannlegur og ljótur að sjá, sköllóttur og
inneygur. Hann gekk út og sá til veðurs. Veður var kalt og
frost mikið. Hann sá að skip fór handan yfir fjörðinn og
komið mjög að landi og kenndi þar Steinþór bónda mág sinn og
varð eigi gott við. Garður stóð í túninu og meir út á
völlinn. Stóð þar í heykleggi einn og dregið af öllum megin.
Það var bragð Atla að hann hljóp í garðinn og velti
kleggjanum ofan á sig og lá Atli þar undir.

Nú er að segja frá Steinþóri og þeim öllum saman að þeir koma
að landi og ganga upp til bæjarins. Og er þeir koma í
útibúrið þá spratt Þórdís upp og fagnaði vel bróður sínum og
öllum þeim og kvað hann sjaldsénan þar. Steinþór spyr hvar
Atli mágur hans var. Hún kvað hann fyrir litlu brott genginn.
Steinþór bað þá leita hans. Þeir leituðu hans um bæinn og
fundu ekki og segja síðan Steinþóri.

Þá mælti Þórdís: "Hvað viltu hingað frændi til vor?"

Hann svaraði: "Það hafði eg ætlað að Atli skyldi hafa gefið
mér eða selt mér föng nokkur."

Hún svaraði: "Eigi þykist eg síður ráða eiga en Atli. Vil eg
að þú hafir slíkt er þú vilt."

Hann kvaðst það gjarna vilja. Eftir það ryðja þeir búrið og
bera ofan á skútuna til þess að hún var hlaðin. Voru þar alls
konar föng.

Þá mælti Steinþór: "Nú skuluð þér fara heim á skútunni en eg
skal hér eftir vera hjá systur minni. Er mér forvitni á að
vita hversu Atli mágur minn lætur sér þá er hann kemur
aftur."

Hún svarar: "Þarfleysu eina ætla eg þetta vera frændi minn,"
sagði Þórdís. "Mun þér ekki þykja gaman í að heyra til hans
en þó skaltu ráða. En því skaltu heita mér að vera ekki verri
vin Atla en áður hvað sem hann mælir eða gerir."

Steinþór játaði þessu. Hún lét hann vera undir fortjaldi
nokkuru þar sem engi mátti sjá hann.

En þeir halda heim aftur á skútunni. Þeir höfðu hvasst mjög á
fjörðinn og fengu mjög innanvott áður þeir komu að landi.