Háv ch. 13

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú er ekki að segja frá þeirra ferð fyrr en þeir koma á Eyri.
Var það þann tíma dags er Steinþór sat að borðum með menn
sína. Þeir ganga í stofuna fjórir saman með vopnum: Gekk
Hávarður fyrir Steinþór og kvaddi hann. Steinþór tók kveðju
hans og spurði hver hann væri. Hann kveðst Hávarður heita.

"Varstu í búð vorri í fyrra sumar?"

Hann kvað svo verið hafa.

Steinþór mælti: "Hafið þér séð ólíkara mann piltar sjálfum
sér er hann er nú eða þá var hann? Sýndist mér sem hann gæti
varla gengið staflaust á milli búða og oss þótti líklegur til
kararmanns með því að honum skapraunaði mjög. En nú sýnist
mér maðurinn hinn gervilegasti undir vopnum. Eða segið þér
nokkuð tíðinda?"

Hávarður svaraði: "Vér segjum víg Þorbjarnar Þjóðrekssonar og
bræðra hans, Ljóts og Sturlu Þjóðrekssona, Brands hins sterka
og þeirra sjö saman."

Steinþór svarar: "Þetta eru mikil tíðindi. Eða hverjir hafa
þetta gert er drepið hafa niður kappa hina mestu og
stóreflismenn?"

Hávarður mælti og sagði að þeir frændur hafi það gert.
Steinþór mælti og spurði hvert Hávarður ætlaði að leita
trausts eftir slíkt stórvirki.

Hávarður svarar: "Það hefi eg ætlað sem nú er orðið að leita
til þín. Þótti mér þú það mæla í fyrra sumar á þingi ef eg
þyrfti lítillar liðveislu við að eg mundi eigi síður koma til
þín en til annarra höfðingja."

Steinþór svaraði: "Eigi veit eg nær þú þykist mikillar þurfa
ef nú þarftu lítillar. En það máttu hugsa að eigi mundi eg þá
góður viðtakna ef nokkurs þyrfti við er nú læt eg seint við.
Skal og eigi svo vera. Vil eg bjóða þér Hávarður hér að sitja
með félögum þínum þar til er þessi mál koma til vegar. Vil eg
og því heita að rétta yður mál eftir, því að mjög líst mér
svo á yður að sá mun betur hafa er við yður tekur og er ekki
víst að jafnröskva menn fái sem þér eruð. Hefir þetta meir
gengið eftir málefnum en líkindum."

Hávarður kvað þá vísu:

Nú er jafnöndum efni

angrsólar fram ganga,

varra elds þeir er vilja

viggs teymendur fremja.

Vera kveða ham enn höggvinn

hjör saklausra börva

Ísfirðinga angri

eirlaust, skart hið trausta.

Þökkuðu þeir Steinþóri mikilmannlegt boð. Hann bað taka við
klæðum þeirra og vopnum og fá þeim þurr klæði. Og er Hávarður
tók af sér hjálminn og steypir af sér brynjunni þá kvað hann
vísu:

Hlógu herðidraugar

hvinnendr of sök minni.

Fróns á frænda mínum

falli dómr í skalla.

Nú tér, síð er vegnir voru

víðníðingar sverðum,

hverju hóps í bjargi

hóts annan veg þjóta.

Steinþór bað Hávarð að ganga til bekkjar og sitja gegnt sér
"og skipa þar félögum þínum hjá þér."

Hávarður gerir og svo, skipar Hallgrími frænda sínum innar
frá sér en innar frá honum sitja þeir Þórir og Oddur
Þorbrandssynir en utar frá Hávarði sátu þeir Torfi og
Eyjólfur Valbrandssynir, þá Þórhallur, þá heimamenn þeir sem
áður sátu.

Og er þeir setjast niður þá kvað Hávarður vísu:

Hallgrímr, skulum heiman,

hlíti eg vættungi níta,

uggi eg ógnir mestu,

oddvargs úr stað bíða.

En víg þau er vér vógum,

vildi eg aldrei gjalda

geira gætiáru,

gervöll í strá falla.

Þá mælti Steinþór: "Auðheyrt er það nú Hávarður að þér gengur
nú flest eftir vilja. Enda væri þá svo og ef ekki eftirmál
mundi verða um jafnhrausta menn og ríka sem þeir voru allir
frændur og svo miklir menn sem enn eru til eftirmálsins."

Hávarður kveðst aldrei hugsa um eftirmál, kvað lokið því
héðan af að hann mundi hafa nokkura sorg eða angur í sínu
hjarta og þykja eigi þann veg vel sem af reiddi hans mál. Var
hann og svo kátur og glaður við hvert mannsbarn sem ungur
væri.

Spyrjast nú þessi tíðindi víða og þótti með mestum ólíkindum
verða.

Sátu þeir nú á Eyri með Steinþóri bónda. Skorti þar ekki
fjölmenni mikið og hinn mesta fagnað. Þar var ekki færra en
sex tigir vígra manna.

Hverfum nú frá er þeir sitja á Eyri með Steinþóri í góðum
fagnaði og með miklum kostnaði.