Háv ch. 11

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú verður þar til að taka er þeir Þorbjörn eru og Hávarður.
Þeir leggjast frá landi. Var það langt sund þar til Þorbjörn
kom í eitt sker er þar liggur frammi fyrir. Og er hann kemur
í skerið þá kom Hávarður að framan. Og er Þorbjörn sér það,
var hann vopnlaus fyrir, þrífur þá upp stein mikinn og ætlaði
að keyra í höfuð honum. Og er Hávarður sér það kom honum í
hug að hann hafði heyrt sagt utan úr löndum að þar var annar
siður boðaður en norður í lönd og með því ef nokkur kynni
honum það að segja að sú trúa væri betri og fegri þá skyldi
hann því trúa ef hann sigraði Þorbjörn. Og eftir það lagði
hann sem harðast að skerinu. Og er Þorbjörn ætlaði að kasta
steininum skruppu honum fæturnir og varð honum á hált á
grjótinu svo að hann féll á bak aftur en steinninn fellur
ofan á bringspalir honum og verður honum ósvipt við. Og í því
komst Hávarður upp á skerið og lagði hann þegar í gegnum með
sverðinu Gunnloga. Hallgrímur var þá upp kominn í skerið.
Hávarður hjó þá um þvert andlitið og klauf tennur og jaxla og
þar niður í gegnum. Hallgrímur spurði hví hann gerði svo við
dauðan mann.

Hávarður svaraði: "Það var mér þá í hug er Þorbjörn rak
knýtilskautann á nasir mér. Hrundu þá úr tennur og jaxlar er
hann hafði höggvið úr Ólafi syni mínum með hinu sama sverði."

Síðan lögðust þeir til lands. Þótti mönnum síðan, þeim sem um
töluðu, Hallgrímur hraustlega farið hafa er hann lagðist út á
fjörðinn en vissi ekki til að skerið væri út undan. Var það
þó alllangt sund.

En er þeir komu að landi var þar allkyrrlegt. Og er þeir komu
upp að mölinni hljóp maður mót þeim með reidda öxi. Sá var í
blám stakki og gyrður í brækur. Þeir snúa í mót honum og er
þeir fundust kenndu þeir þar Torfa Valbrandsson og fögnuðu
þeir honum vel. Spurði Torfi hvort Þorbjörn væri dauður.

Hávarður kvað vísu:

Mótreyni klauf eg mána

málma braks í jaxla.

Segg lét eg alms í augu

eitt högg staðar leita.

Sákak hitt að hrykki

hringmerktr fetilsstingi.

Hné Gunnlogi, gunnar

gjallharðan sá eg falla.

Hávarður spurði hvað þeir hefðu að gert. Torfi sagði að
Sturla væri fallinn og húskarlarnir "enda er Ánn dauður."

Hávarður kvað vísu:

Vér höfum fellda fjóra,

feng tel eg í því drengjum,

brátt þeir er blóðgan létu

Bjargeyjar son deyja.

Enn af órum mönnum

einhvern sollinn, geira

þjónn var hæfðr með hlunni,

Hallgrímr kveðr nú fallinn.

Þeir gengu þá upp að naustinu. Voru þeir þar fyrir félagar og
fögnuðu þeim vel. Þá spurði Eyjólfur Valbrandsson hvort eigi
skyldi drepa þrælana.

Hávarður kvað ekki að hefndara Ólafs sonar síns þó að þeir
dræpu þrælana "veri þeir hér í nátt og geymi svo að engir
steli af rekunum."

Þá spurði Hallgrímur hvað þeir skyldu þá að hafast.

Hávarður svaraði: "Vér skulum taka skútuna og allt það er oss
þykir slægur til og halda undir Mánaberg og finna Ljót
kappann. Væri heldur hefnd í slíkum mönnum sem hann er ef svo
vel vildi verða."

Þeir taka nú skútuna og marga gripi þá er þeir frændur höfðu
átt og róa út eftir firði og framan að Mánabergi.

Þá mælti Hávarður: "Nú munum vér verða með ráðum að að fara.
Er Ljótur var um sig. Á hann jafnan sökótt. Hann lætur vaka
yfir sér hverja nátt með vopnum. Hann liggur í lokrekkju
læstri hverja nátt. Jarðhús er í hvílugólfinu og er annar
jarðhússmunninn á baki húsunum. Hefir hann og margt manna með
sér."

Þá mælti Torfi Valbrandsson: "Það er mitt ráð að vér berum
eld að bænum og brennum inni hvert mannsbarn."

Hávarður sagði að eigi skyldi svo vera: "Skuluð þið
Hallgrímur frændi vera uppi á húsunum og gæta þess
jarðhússmunnans er út má ganga. Trúi eg ykkur best til. Hér
eru og tvennar dyr framan á bænum. Á skálanum eru og tvennar
dyr. Nú skulum við Eyjólfur ganga inn aðrar en þeir bræður
Oddur og Þórir aðrar og svo í skálann en þú Þórhallur skalt
gæta hér skútunnar og skaltu verja með karlmennsku þó að þess
þurfi með."

Og er hann hefir til skipað svo sem hann vill þá ganga þeir
heim að bænum. Útibúr mikið stóð í túni og maður einn sat
undir veggnum með vopnum. Og er þeir koma mjög svo að upp sér
hann mennina og sprettur upp og hleypur og ætlar að gera vart
við komu þeirra. Hallgrímur gekk fyrstur þeirra félaga. Hann
skaut spjóti eftir honum og rak í gegnum hann við vegginn. Dó
hann þegar á spjótinu. Eftir það gengu þeir þangað sem ætlað
var. Ganga þeir Torfi og Hallgrímur þangað sem útganga var á
bænum.