Háv ch. 8

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Það var einn dag um sumarið þá er þau voru á sjó að þau sáu
skip fara inn eftir firðinum. Kenndu þau og að þar var
Þorbjörn og heimamenn hans.

Þá mælti Bjargey: "Nú skulum við hafa uppi færi okkur og róa
í móti Þorbirni. Vil eg finna hann. Skaltu róa framan að
barðinu skútunnar en eg skal tala við Þorbjörn nokkuð en þú
skalt róa í hring um skútuna á meðan."

Þau gera nú svo, róa að skútunni.

Bjargey kastar nú orðum á Þorbjörn. Heilsar hún honum og spyr
hvert hann ætli að fara.

Hann kveðst skyldu fara vestur í Vaðil, "er þar kominn út
Sturla bróðir minn og Þjóðrekur son hans. Skal eg flytja þá
hingað til mín."

Hún spurði: "Hversu lengi muntu vera á brott bóndi?" segir
hún.

"Nær viku," segir hann.

Þórhallur hafði þá róið umhverfis skútuna. Bjargey hafði poka
nokkurn í hendi og veifði umhverfis skútuna. Og er hún hefir
að gert slíkt er hún vildi þá fleyta þau í árum og róa í
brott slíkt er þau mega.

Þá mælti Þorbjörn: "Kvenna örmust farandi. Og skulum vér
þegar róa eftir þeim og drepa hann en meiða hana."

Þá mælti Brandur: "Nú sannar þú enn það er mælt er til þín að
þú munir eigi spara flest illt að gera enda skal eg veita
þeim er eg má. Skaltu þá að keyptu komast."

En við umtölur Brands og það er þau voru langt undan komin þá
lét Þorbjörn vera kyrrt og fór leið sína.

Þá mælti Bjargey: "Eigi er það líklegt en er það þó ætlan mín
að hefnt muni verða Ólafs sonar míns. Skulum við eigi heim."

"Hvert viltu þá?" segir Þórhallur.

"Nú skal fara," segir hún, "og finna Valbrand bróður minn."

Hann bjó á Valbrandsstöðum. Hann var gamall maður mjög en
hafði verið hinn ágætasti maður. Hann átti tvo sonu, hina
vænlegustu menn. Hét annar Torfi en annar Eyjólfur. Voru þeir
þá á ungum aldri.

Þau létta eigi fyrr en þau koma þangað. Valbrandur var úti á
töðuvelli og margt manna með honum. Hann gekk þá í mót systur
sinni og fagnaði henni vel og bauð henni þar að vera.

En hún kvað sér það eigi gegna, "verð eg heim í kveld."

Hann spurði: "Hvað viltu þá systir?"

"Eg vildi að þú léðir mér nætur þínar."

Hann svaraði: "Hér eru þrjár nætur og er ein forn mjög og nú
ekki trúleg en hefir verið örugg en tvær eru nýjar og
óreyndar. Haf þú hvort er þú vilt tvær eða þrjár."

Hún svarar: "Þær vil eg hafa hinar nýju en eg vil eigi hætta
til að hafa hina fornu. En lát þú búnar þessar nær er eg læt
eftir koma."

Hann kvað svo vera skyldu.

Eftir það fóru þau á brott.

Þá mælti Þórhallur: "Hvert skulum við nú fara?"

Hún svarar: "Nú skal fara og finna Þorbrand bróður minn."

Hann bjó á Þorbrandsstöðum. Hann var þá gamall mjög. Hann
átti tvo sonu unga. Hét annar Oddur en annar Þórir. Voru þeir
vænlegir menn.

Og er þau komu þar fagnaði Þorbrandur þeim vel og bauð þeim
þar að vera. Hún kvaðst það eigi mega.

"Hvað viltu þá systir?" segir hann.

"Eg vildi," segir hún, "að þú léðir mér net þín."

Hann svarar: "Eg hefi þrjú til og er eitt fornt mjög en tvö
eru ný og hafa ekki höfð verið. Haf hvort er þú vilt tvö eða
þrjú."

Hún kvaðst þau nýju hafa vilja og skildu að því.

Síðan fara þau í brott.

Þórhallur spurði: "Hvert skulum við nú fara?"

"Nú skal," segir hún, "fara að finna Ásbrand karl bróður
minn."

Hann bjó á Ásbrandsstöðum. Hann var þeirra bræðra elstur.
Hann átti systur Hávarðar karls. Hann átti son er Hallgrímur
hét. Hann var ungur aldri en bæði mikill og sterkur, ófríður
sýnum en þó karlmannlegur.

Og er Bjargey kemur þar fagnar Ásbrandur henni vel og bað
hana þar vera. Hún kvaðst skyldu heim um kveldið.

Hann spurði: "Hvað viltu þá og kemur þú þó sjaldan að finna
frændur þína?"

"Lítið er erindið," segir hún. "Vér erum svo óbirg um
torffæri og vildi eg gjarna að þú léðir mér torföxi þína."

Hann svarar brosandi: "Hér eru tvær til og önnur ryðfrakka
mikil, forn og skörðótt, og þykir nú til einkis fær. Önnur er
ný og mikil og hefir til einkis höfð verið."

En hún kvaðst hafa vilja þá hina nýju "þá er eg læt vitja."

Hann svarar að hún skal ráða.

Síðan fara þau heim á Hávarðsstaði um kveldið.