Háv ch. 5

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þar er nú til máls að taka að þau Hávarður og Bjargey spyrja
þessi tíðindi, fall Ólafs sonar síns. Hávarður karl blés við
mjög og gekk til sængur sinnar. Var og svo sagt að alla þá
tólf mánuði næstu lá hann í rekkju og reis aldrei úr. En
Bjargey tók það ráð að hún reri á sjó hvern dag með Þórhalli
en hún vann um nætur það er hún þurfti. Fór nú svo fram þau
misseri og er kyrrt allt. Verður ekki eftirmál um Ólaf. Þótti
mönnum og ekki líklegt að nokkur rétting mundi frændum hans
koma því að Hávarður þótti þá til einskis fær en við slíka
stóreflismenn sem eiga er og eigi mjög væna til jafnaðar. Og
liðu þau misseri.

Var það einn morgun að Bjargey gekk til funda við Hávarð karl
og spurði hann hvort hann vekti. En hann kvaðst vaka og
spurði hvað hún vildi.

"Það vil eg," segir hún, "að þú standir upp og farir á
Laugaból og finnir Þorbjörn og beiðir hann bóta eftir Ólaf
son þinn. Það er karlmannlegt mál að hann er til engra
harðræðanna er fær að spara þá ekki tunguna að tala það er
honum mætti verða gagn að. Muntu vera að ekki mikilþægur ef
honum fer vel."

Hann svarar: "Eigi hygg eg gott til þess og þó skaltu ráða."

Eftir það býst Hávarður karl og fer þar til er hann kemur á
Laugaból. Þorbjörn fagnaði honum vel. Hávarður tók kveðju
hans.

Síðan mælti Hávarður karl: "Svo er mál með vexti Þorbjörn,"
mælti hann, "að eg er kominn að heimta bætur eftir Ólaf son
minn er þú drapst saklausan."

Þorbjörn svarar: "Kunnigt er það Hávarður að eg hefi margan
mann drepið. Þótt menn hafi saklausa kallað þá hefi eg engan
fé bættan. En með því að þú áttir vaskan son og þér fellur
svo nær þá ætla eg betur gert að minnast þín í nokkuru þó að
lítið sé. Er hér hestur fyrir ofan garð er þeir sveinarnir
kalla Dött. Hann er grár að lit, afgamall og baksár og hefir
jafnan legið afvelta hingað til. En nú hefir hann verið á
moðum nokkura daga og ætla eg hann batnað hafa. Far þú heim
með hestinn ef þú vilt og eig."

Hávarður roðnaði og mátti engu svara. Fór hann þegar í brott
og var stórlega reiður en Vakur æpti að honum. En hann gekk
ofan til báts síns og fór allbjúgur en Þórhallur hafði þar
beðið á meðan. Síðan reru þeir heim. Gekk Hávarður þegar til
hvílu sinnar og lagðist niður og stóð aldrei upp á hinum
næstum tólf mánuðum.

Spurðist þetta nú og þótti Þorbjörn enn sýnt hafa ójöfnuð og
illmennsku í þessum svörum. Líða nú þau misseri.