Harð ch. 32

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Bændur lögðu fund á Leiðvelli við Laxá hjá Grunnafirði að
eigi færi svo lengur fram að þeim Hólmverjum þyldust öll
illvirki þau er þeir gerðu öllum. Héraðshöfðingjum voru orð
send að þeir kæmu til þessarar stefnu og öllum bændum og
griðmönnum. En er Indriði bjóst til fundarins spurði Þorbjörg
hvert hann ætlaði að fara. Hann sagði henni.

"Þá vil eg fara með þér," segir hún, "því að þú mátt vita að
eg er þér trú."

Eigi vildi hann að hún færi til fundarins og kvað henni ekki
gaman mundu vera í því að heyra hvað þar er mælt. Hún kveðst
það þykjast vita. Síðan reið Indriði til fundarins. Litlu
síðar lét Þorbjörg söðla sér hest og fór með annan mann til
stefnunnar. Þar var fyrir mannfjöldi mikill og háreysti mikið
en er hún kom drap klukku þeirra hljóð og þögnuðu allir.

Hún mælti þá: "Vita þykist eg framferði yðvart og ætlan en
ekki skal því leyna yður sem mér býr í skapi að eg skal verða
þess manns bani eða láta verða sem Hörð bróður minn vegur."

Síðan ríður hún á burt.

Á þessu þingi var Torfi Valbrandsson, Kollur frá Lundi,
Indriði, Illugi, Kolgrímur, Refur og Þorsteinn öxnabroddur og
Ormur úr Hvammi og margir aðrir héraðshöfðingjar.

Torfi mælti þá: "Einsætt er mönnum þeim sem hér eru við
staddir og verða allir að því samráða að taka þessa
vændismenn af lífi eða munu þeir gervir fyrst alránir sem
næstir eru en síðan allir aðrir héraðsmenn. Megið þér það sjá
að þeir munu eigi öðrum hlífa er Hörður vildi brenna inni
mága sína. Snúum brátt að nokkuru ráði góðu svo að engin
njósn komi þeim. Er þetta öllum hið mesta nauðsynjaverk."

Illugi lét meiri illvirki af þeim standa en svo mætti vera,
kvað þar saman komið hið versta fólk: "Mun eg þar öngvar
tengdir virða. Höfum vér svo spurt til þeirra að þeir hafi
oss slíkan hlut ætlað sem Indriða."

Kolgrímur kvað þá mestan kulda af kenna er næstir eru en þó
ekki langt að bíða áður en aðrir ættu slíkt fyrir höndum þótt
firr sætu. Slíkum orðum mælti hver að öðrum. Refur kvað það
eitt til liggja að maður væri ger út í Hólm, sá er þeim
sverði eiða, að ekki væri af svikum við þá "og segi að það
væri vilji allra landsmanna að þeir færu í burt úr Hólmi
hvert sem þeir vildu og væru þá sáttir hvorir við aðra."

Torfi var að þessu mestur upphafsmaður um ráðagerð þessa og
það með að hann biður þá þegar ríða um nóttina inn til
fjarðar svo að eigi yrðu Hólmverjar varir við "því að mér
sýnist," segir hann, "sumir grunsamlegir á Ströndinni."

Þeir riðu þegar um nóttina. Þeir átu dögurð um morguninn
eftir á nesi því innanverðu er þeir kölluðu Dögurðarnes
síðan.

Þann morgun hinn sama sóttu þeir vatn, Þorgeir gyrðilskeggi
og Sigurður Torfafóstri, tólf saman á skútu einni. Hólmverjar
vissu öngvar vonir til mannsafnaðar eða nokkurra svika við
sig.