Harð ch. 31

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þá nótt hina sömu er Hörður fór úr Hólmi dreymdi Þorbjörgu á
Indriðastöðum að átta tigir varga rynnu þar að bænum og
brynnu eldar úr munni þeim og væri einn í hvítabjörn og þótti
hann heldur dapur og dvöldust nokkura stund á bænum og runnu
síðan vestur úr garði á hól nokkurn og lögðust þar niður. En
Indriði sagði það vera hugi Hólmverja til sín. Þorbjörg
kveðst ætla að þeir mundu vera sjálfir og koma þar brátt. Hún
bað Indriða veita heim brunnlæk og þekja yfir því að hún
kveðst vera berdreym. Svo var nú gert. Þorbjörg lét gera
reykháfa stóra. Hún lét bera fé upp á þvertré því að vatn
stóð í miðjum veggjum. Hún hafði ekki og svo mannfátt fyrir.

Litlu síðar komu þeir Hörður. Gekk hann að durunum upp og fór
fyrir liðinu. Hann drap á dyr. Þorbjörg gekk til hurðar og
heilsaði vel Herði og bauð honum til sín og virktaliði hans.
Vildi hún að hann skildi við harkalið það og kvað marga mundu
verða honum þá að liði. Hörður bauð henni út á völl til sín
og kvað hana skyldu vel komna hjá sér ef hún skildi við
Indriða. Hún kvað það verr sama og lést eigi mundu við hann
skilja. Síðan drógu þeir viðköst að dyrum og lögðu eld í
bæinn en þeir vörðu með vatni sem fyrir voru. Þeim sóttist
illa. Það undraðist Geir.

Hörður mælti: "Þess get eg að systir mín hafi ráð til gefið
um vatnrás þessa."

Þeir fóru að leita og fundu lækinn og veittu af en þó var nóg
vatnið í bænum, svo hafði mikið inn hlaupið áður. Hörður sá
að maður stóð í einum reykháfnum og hélt á boga. Hörður skaut
þann mann með gaflaki til bana. Eftir það sá Hörður fara lið
að bænum er Þorbjörg hafði eftir sent. Geir kvað þá mundu
verða undan að leita. Ekki latti Hörður þess. Hurfu þeir
síðan frá. Engin féllu þar hús ofan. Fjöldi manna kom til
Indriðastaða. Heim fóru Hólmverjar og sátu nú um kyrrt um
stund.