Harð ch. 28

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Eftir þing um sumarið fóru þeir Hörður og Geir við fjórða
mann og tuttugasta á ferju einni einn aftan og lentu í
Sjálfkvíum fyrir dyrum að Hólmi. Þeir létu sex gæta skips en
átján gengu upp. Þeir ráku fé úr Akrafelli. Hörður sá að
maður gekk út að Hólmi í skyrtu og línbrókum. Það var í
sólarupprás. Hörður kenndi þar Illuga því að hann var allra
manna skyggnastur.

Nú varð Illugi var við ferð þeirra og sendi þegar menn í Garð
og á Heynes og svo til Kúvallarár að safna mönnum. Hann réð
ei fyrri til við þá en hann hafði þrjá tigu manna. Og er
Hörður sér mannasafnaðinn bað hann Geir kjósa hvort hann
vildi drepa féið og gera til og ferma skipið eða vill hann
verja Illuga og hans mönnum svo að þeir kæmust ekki til. Geir
kveðst heldur vilja gera til féið en eiga við Illuga.

Hörður mælti: "Nú kaustu það er mér þótti miklu betra. Er eg
og þessu vanari. Mun eg verja þeim við tólfta mann og skulum
vér vera ávallt jafnmargir en þér skuluð vera því færri, sem
féið gera til, sem nokkurir falla af oss."

Urðu þeir þá fjórtán er fénaðinn gerðu til. Nú tókst atlaga
með þeim Herði og Illuga. Var það að frágerðum hversu
rösklega að Hörður varði kvíarnar því að þeir Illugi sóttu
hart að. Einart söfnuðust menn að Illuga svo að þeir urðu
alls um síðir fjórir tigir manna en þeir Hörður urðu tólf
saman. Urðu nú menn hans mjög sárir því að liðsmunur var
mikill. Sigurður Torfafóstri dugði allhraustlega sem hann var
ávallt vanur. Helgi Sigmundarson varðist og karlmannlega.
Þorgeir gyrðilskeggi hlóð ferjuna. Geir var eigi handseinn að
drepa féið og gera til eftir. Níu féllu af Herði áður en
ferjan var hlaðin en er þeir stigu á skip sóttu hinir hart
að, landsmennirnir, og féllu þá sex menn af Herði áður en
þeir létu skipborðið gæta sín. Hörður varð sár af bryntrölli.
Allir voru nokkuð sárir.

Illugi lætur þá safna skipum en þeir Hörður höfðu meitt öll
stór skip. Landnyrðingur stóð í móti þeim Herði. Þeir bundu
þá sár sín og reru með hinu nyrðra landi um Katanes og
Kalmansárvík. Þeir lögðu farminn á eitt sker því að veður
bægði þeim. Geir vildi þar eftir vera og einn maður með honum
en Herði þótti það fólska að hætta sér þar. Hörður hélt
ferjunni inn á fjörðinn. Þá hvíldust þeir því að þeir höfðu
mjög hlaðið þó að snúið væri þeim. Þeir Illugi sækja þá eftir
þeim Herði fast en þeir halda fram fyrir nesið. Þá gaf Hörður
nafn nesinu og kallaði Katanes því að honum þótti þar margur
kati fyrir fara. Þegar þeir Illugi koma eftir sækja þeir
þegar að þeim.

Hörður mælti þá: "Hart sækir þú eftir mágur og þetta bauð mér
fyrir löngu hugur sem nú er fram komið."

Illugi mælti: "Mikið hafið þér og til gert."

Þá gerðist atsókn hörð. Hörður varði öðrumegin ferjuna en sex
öðrumegin. Litlu síðar komu Hólmverjar á þremur skipum og
hlaupa þegar á ferjuna. Þá lætur Illugi undan síga en þeir
elta hann út eftir firði.

Brandur hét maður, son Þorbjarnar kolls undan Miðfelli. Hann
kom að Geir í skerinu og barðist við hann og drap þann er
honum fylgdi. Geir varðist vel en Brandur var við sjöunda
mann. Þá kom Hörður að í því og kvað Geir hafa farið eigi
fjarri því sem hann gat til. Þá flýði Brandur. Þeir lögðu
eftir honum og drápu hann, þar heita nú Brandsflesjar inn frá
skerinu, það er fyrir austan Kalmansá, og fimm menn aðra en
sétti komst undan.

En þeir Hörður og Geir fluttu allt fangið til Hólms. Hörður
kvað þá vísu:

Flóðs hafði fellda áðan

fimmtán viðu mána,

tófta var Týr á sættir

trauður, Illugi hinn rauði.

Heldur réð Geir að gjalda

grimmúðigur þá rimmu.

Nú fellu af veiti vella

vargfæðar jafnmargir.

Leið nú af sumarið.