Harð ch. 4

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú búast menn til brúðkaupsferðar. Kollur frá Lundi var
boðinn til brúðkaupsins einnhver virðingamestur. Hann báðu
þeir feðgar vera fyrir boðsmönnum því að Valbrandur var svo
gamall að hann nennti eigi að fara en Torfi vildi eigi fara.
Kollur réðst til ferðar með brúðinni og voru saman þrír tigir
manna. Þau gistu að Þverfelli í Reykjadal hinum syðra.

Grímur hinn litli fóstri Signýjar skyldi geyma hrossa á
gistingunni og um morguninn er hann leitaði fann hann eigi
Svartfaxa, hest Signýjar. Grímur fór þá að leita norður yfir
háls til Flókadals. Gekk hann eftir döggslóð. Hann fann
hestinn dauðan í jarðfalli þar í dalnum. Hann tók af fjötur
er hann hafði haft á honum um nóttina og fór síðan aftur og
segir Signýju að hestur hennar var dauður hinn góði og hversu
til hafði borið.

Hún svarar: "Þetta er ill furða og mun eigi gott á vita. Vil
eg aftur hverfa og ekki fara lengra."

Kollur kvað það ógeranda og ei duga að bregða ferð sinni
þvílíkri fyrir þessa sök. Og svo varð að vera sem Kollur
vildi og fara þau öll saman og koma þau til Ölfusvatns og
hafði Grímkell þar margt fyrirboðsmanna. Var þar veisla hin
prýðilegasta. Fór hún vel fram og skörulega.

Eftir afliðna veisluna fór Kollur í burt og aðrir boðsmenn en
Signý var þar eftir og fóstra hennar er Þórdís hét og Grímur
hinn litli. Grímkell hafði gefið Koll góðar gjafir og talaði
vináttusamlega við hann en þótti þeir feðgar sýnt óvirða sitt
mál er þeir sóttu eigi brúðkaupið. Spurði hann og vísuna
Torfa og gat ekki að gert. Gerðist þar nú fátt á milli.
Grímkell var stirðlyndur en Signý var fálát og varð fátt um
með þeim því að þau máttu ekki vini saman eiga, nema Grímur
hinn litli, hann gat svo gert að þeim báðum líkaði vel. Leið
svo fram hið fyrsta ár.