Hallfr ch. [Flat 2]

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Síð um aftan komu þeir í Sogn til Galta móðurbróður síns og
settust utarlega í hálm. Galti gekk að þeim og spurði hverjir
þeir væru. Þeir kváðust vera göngusveinar.

Galti mælti: "Hitt mundi eg ætla að þið væruð dugandi menn og
frændur mínir. Sé eg það á augnabragði ykkru og gangið til
sætis."

Óttar svarar: "Nú er dulið til hófs er háskinn firrist."

Þar voru þeir í góðu yfirlæti sjö vetur eða átta og gerðust
menn gervilegir. Og þá varð orusta á Fitjum og féll Hákon
Aðalsteinsfóstri en Gunnhildarsynir tóku ríkið.

Þá mælti Galti: "Þann veg virði eg Óttar sem þú munir verða
fyrir ykkur frændum. En nú er sú öld í Noregi að eg sé eigi
að eg geti haldið ykkur fyrir óvinum vorum. Nú skuluð þið
fara vestur til Englands og sjáum fyrst hversu við lætur en
eg vænti friðar af Gunnhildarsonum ef þið eruð eigi við."

Óttar kveðst hans ráð hafa vilja og fóru þeir úr landi og
vestur um haf og öfluðu sér fjár og gerðust miklir menn. Selt
hafði Galti jarðir þeirra og kvikfé og varið í silfur. Þrjá
vetur voru þeir fyrir vestan haf og áttu gnótt fjár.

Þá fóru þeir til Orkneyja og mælti Óttar við Ávalda: "Það
leikur nú í skapi mér að kaupa mér Íslandsfar. Það spyr eg að
þar hafa menn frelsi og það láta góðir drengir sér sóma."

Ávaldi bað hann fyrir ráða. Síðan keyptu þeir Íslandsfar.

Óttar mælti þá: "Nú er svo mál með vexti að vér höfum fengið
fé mikið og gott orð en þó megum vér eigi heita vaskir menn
ef eigi skulu föðurhefndir fram koma. En þó að það þyki eigi
sýnt þá er það þó eigi reynt fyrr en vér finnum óvini vora.
Nú skal framarla til hætta heldur en eigi finnumst vér."

Síðan fara þeir til fundar við víkinga og sáu í einum
leynivogi mörg skip.

Þá mælti Óttar: "Nú munum vér hafa breytni. Eg mun frá liði
skiljast og Ávaldi og hætta eigi liði voru. Vænti eg að vér
verðum hamingjumeiri en illvirkjar þessir. En þeir menn er
eftir eru skulu hafa hendur á reipum og verið búnir að vér
komum aftur."

Þeir komu í lið víkinga og var spurt hvað manna þeir væru.
Þeir kváðust vera matgerðarmenn og létu síld fala og spurðu
hvar höfðinginn væri Sokki, "mun honum eigi hent að kaupa til
vista yður?"

Menn svöruðu að hann væri eigi vanur að fara einn saman að
síldakaupum "og fer hann jafnan við fjóra tigu manna."

Óttar svarar: "Hví sæta varleikar þessir eða hvar sefur hann
á nóttum, liggur hann á skipi eða landi?"

Þeir kváðu hann í lofti einu sofa "því að hann á sökótt við
menn og lætur log bera fyrir sér og ganga ekki allnær og eigi
mun hann ganga að síldakaupum á kveldum."

Þeir Óttar gengu í brott og sátu um eigi að síður. Sokki lét
læsa dyr hvert sinn er hann gekk á burt eða hann var þar og
gætti sjálfur lukla og trúði sér best en lét standa þrjá tigu
manna fyrir skemmudyrum.

Óttar hafði þetta allt spurt og hafði við búist og átti
nafraskjóðu og graftól og mælti við Ávalda: "Nú munum við
hafa gæslu á er menn eru á brottu frá skemmunni og grafa
undir skemmuna og leita að koma upp undir skemmunni."

Og svo gerðu þeir og urðu menn ekki varir við þetta starf. Og
um nóttina er Sokki kom í herbergið þá spratt Óttar upp og
lagði spjóti í smáþarma honum neðan undir brynjuna en Ávaldi
hjó úr Sóta bróður hans þjóhnappana og var það banasár. Síðan
hlupu þeir í jarðhúsið er þeir höfðu gert og komust til báts
síns og síðan til skips síns og fengu góðan byr til Íslands
og þótti eigi skörulegri hefnd orðið hafa.

Gunnhildur konungamóðir spurði þetta og kvað mein að því að
hún leiddi þá eigi augum er vini hennar höfðu drepið "en veit
eg hverjir gert hafa."