HallfrÓT ch. 10

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú er þar til að taka er Hallfreður vandræðaskáld var austur
á Gautlandi tvo vetur og hafði gengið að eiga heiðna konu.
Hann fór á fund Ólafs Svíakonungs og flutti honum drápu er
hann hafði ort um hann og þá af honum góðar gjafar.

Og hinn síðara veturinn er Hallfreður var á Gautlandi var það
eina nótt að honum sýndist Ólafur konungur í svefni,
reiðulegur, og mælti til hans: "Illa gerir þú er þú kastar
mjög svo kristni þinni. Nú er þér ráðlegra að fara á minn
fund með lið þitt og endurbæta trú þína."

Hallfreður andvarpaði mjög er hann vaknaði. Ingibjörg spurði
hvað hann hefði dreymt.

Hallfreður sagði hvað fyrir hann hafði borið "eða hversu mun
þér um það gefið, hvort muntu vilja fara með mér á fund Ólafs
konungs? Á eg þér mikið gott að launa. Nú mætti eg svo helst
umbuna þér þinn góða að leiða þig til sannrar trúar og
sáluhjálpar."

Hún svarar: "Slíks var eigi lítil von að þig mundi þangað
heimta. Og fyrir því að eg skil að sá er betri en hinn er vér
höfum áður haldið þá vil eg fyrir víst fara með þér."

Þau áttu son vænlegan er hét Auðgísl. Hann var veturgamall.
En hún var þá og með barni. Um vorið bjuggust þau austan og
fór Auðgísl með þeim.

Þau léttu sinni ferð eigi fyrr en þau komu norður í Þrándheim
um haustið á fund Ólafs konungs. Konungur tók vel við
Hallfreði og ásakaði hann þó nokkuð um það er hann hafði svo
lengi verið með heiðnum mönnum og fengið heiðinnar konu. Fékk
konungur prest að setja honum skriftir og gekk Hallfreður
glaðlega undir allt það er honum var boðið. Litlu síðar fæddi
Ingibjörg kona hans sveinbarn. Þeim sveini gaf Hallfreður
nafn sitt og var hann kallaður Hallfreður. Eftir það var
Ingibjörg skírð og synir þeirra Hallfreðar báðir.

Síðan mælti konungur til Hallfreðar: "Enn skaltu bæta framar
við guð er þú hefir mjög svo gengið af trú þinni. Vil eg nú
að þú yrkir uppreistardrápu og bætir svo sál þína en hafir
eigi til ills eins íþrótt þá er guð hefir gefið þér."

Hallfreður sagði sig það gjarna vilja og allt annað það er
hann mætti gera eftir vilja Ólafs konungs. Var hann með
konungi um veturinn í góðri virðing: Tók hann þá að yrkja
Uppreistardrápu og er það hið besta kvæði. Þann vetur
andaðist Ingibjörg kona hans og þótti Hallfreði það hinn
mesti skaði.