Hallfr ch. 7

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Það var eitt sinni er Hallfreður var fyrir konungi að hann
mælti:

"Leyfi vildi eg hafa í sumar að sigla austur til Eyrar
kaupferð."

Konungur segir: "Eigi skal það banna þér en svo segir mér
hugur um að eigi sé þér óannara aftur til mín en þér er í
brott og mart mun yfir þig líða."

Hallfreður segir: "Til þess verður nú að hætta."

Síðan fór Hallfreður á brott. Hann spurði að Sigvaldi jarl
var höfðingi mikill. Hallfreður kemur á fund hans og kvaðst
hafa ort kvæði um hann.

Jarl spyr: "Hver ertu?"

Hann segir.

"Ertu skáld Ólafs konungs?"

"Svo er," segir Hallfreður, "og vildi eg hljóð fá."

Jarl mælti: "Hví mun mér það eigi vel sama er Ólafi konungi
líkar vel?"

Hallfreður kvað kvæðið og var það flokkur. Jarl þakkaði honum
kvæðið og gaf honum gullhring þann er vó hálfa mörk og bauð
honum þar að vera með sér.

Hallfreður þakkaði honum boð "en til Svíþjóðar skal nú fyrst
fara."

Jarl bað hann ráða.

Það sama haust fór hann í Vík austur og brutu þar skipið
austan fjarðar og týndu miklu fé. Þaðan fór Hallfreður til
Konungahellu og dvaldist þar um hríð.

Og einn dag er Hallfreður gekk úti að kaupstefnu þá gekk
maður í móti honum. Þeir kvöddust og spurði Hallfreður hver
hann væri.

Hann kvaðst Auðgísl heita og kominn vestan af Englandi "og
skortir mig eigi fé eða er þetta Hallfreður vandræðaskáld?"

Hann kvað svo vera.

"Eg hefi frétt," kvað Auðgísl, "að þú hefir hitt í fjártjón
eða viltu slá kaupi við mig að fara austur til Gautlands með
mér til veturvistar en eg skal gefa þér tíu merkur silfurs
til fylgdar því að mér er sagt að þín fylgd sé fé kaupandi?"

Hallfreður kvaðst það vilja.

Vegurinn var óhreinn og hurfu margir aftur. Þeir Hallfreður
höfðu fimm klyfjahesta og einn að ríða, fóru nú austur á
markirnar.

Og einn dag sáu þeir að maður fór móti þeim. Þeir spurðu hver
hann væri. Hann kvaðst Önundur heita.

Hann var mikill vexti og kvaðst vildu fara með þeim ef þeir
gæfu honum leigu nokkura, "eru mér hér vegir allir kunnigir."

Auðgísli kvaðst lítið um hann, lést eigi vita hver þegn hann
væri. Hallfreður var eggjandi að við honum væri tekið og það
varð og skyldi hann hafa tólf aura silfurs. Hallfreður var þá
sem gildastur en Auðgísl var við aldur. Nú fóru þeir sem leið
lá. Önundur fór fyrir um daginn og komu að sæluhúsi um
kveldið.

Þá mælti Hallfreður: "Nú munum vér eiga þrenn verk og skaltu
Önundur viða heim, þú hefir exi mikla. Auðgísl skal eld gera
en eg skal vatn sækja."

Þá mælti Önundur: "Það er þá best að viða ótæpilega til húss
því að margir þurfa eldiviðinn þeir er hér koma."

Hallfreður kvað það vel sagt.

Þá mælti Auðgísl: "Fúsari væri eg að taka vatnið en þú gerðir
eld Hallfreður."

"Látum þá svo vera," segir hann.

Síðan kveikti hann eldinn en Önundur fór með byrði og gerði
það hver er boðið var. Hallfreði þótti þeim seint verða. Hann
grúfði að eldinum og hafði kastað belti sínu á háls sér og
var þar hnífur mikill er mönnum var þá títt að hafa og var
hnífurinn á bak honum. Nú kemur Önundur inn með byrði. Hann
hleypur þegar að honum Hallfreði og hjó til hans tveim höndum
með exinni og kom í tygilhnífinn.

En Hallfreður greip til fóta honum og hét á guð og mælti:
"Dugi þú mér Hvíta-Kristur ef þú ert svo máttugur sem Ólafur
konungur segir. Lát eigi þenna mann stíga yfir mig."

Síðan réttist Hallfreður upp undir honum með fulltingi guðs
og giftu Ólafs konungs. Tók hann þá Önund upp og rak niður
svo mikið fall að hann var í óviti og hraut exin úr hendi
honum. Hallfreður hafði sax eitt lítið og brá því og þá
vitkaðist Önundur.

Hallfreður spyr: "Hefir þú drepið Auðgísl?"

Hann kvað svo vera. Þá lagði Hallfreður saxinu í gegnum hann
og dró hann út úr skálanum en byrgði síðan fast. Og um
nóttina braust Önundur á hurðina en Hallfreður stóð við innan
og gekk því til dags. Um morguninn fann Hallfreður Auðgísl
dauðan við lækinn og tók af honum hníf og belti og hafði með
sér. Hann bjó um Auðgísl eftir siðvenju. Sá hann nú að
Önundur mundi verið hafa illvirkinn og drepið menn til fjár
sér og það hús var auðigt að fé og varningi.

Hallfreður kvað þá vísu:

Ól eg, þar er aldrei véla

auðgildanda vildag,

hyrjar njót á hvítu

hrafnvíns fé mínu.

Vann eg til góðs við grenni

gunnmárs, sem eg kunni,

en fúrskerðir færði

fjörtál að mér hjörva.

Síðan reið hann austur á fjallið og hitti illar leiðir.