Hallfr ch. 5

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þetta sumar fer Hallfreður suður til Hvítár og er hann kom
til skips kvað hann vísu:

Fús em eg enn þótt ósa

áföll drepi stáli,

mjög skýtr Mörnar vakri,

minnast við Kolfinnu,

því að álgrundar endis

ættgóðrar mér tróðu

betr unnum nú nytja

nær en heitið væri.

Hallfreður fór utan og til Noregs. Hann sótti á fund Hákonar
jarls hins ríka er þá réð Noregi, gekk fyrir hann og kvaddi
hann. Jarl spurði hver hann væri.

Hann kveðst vera íslenskur maður "en erindi er það herra að
eg hefi kvæði ort um yður og vildi eg hljóð fá."

Jarl segir: "Líklegur ertu til að vera höfðingjadjarfur
maður. Þann veg ertu í bragði og skaltu víst hljóð fá."

Hallfreður kvað kvæðið og var það drápa og flutti vel og
skörulega. Jarl þakkaði honum og gaf honum exi mikla
silfurrekna og góð klæði og bauð honum með sér að vera um
veturinn og þá Hallfreður það.

Um sumarið fer Hallfreður til Íslands og kemur fyrir sunnan
land og hafði þá mikið fé. Síðan var hann í förum nokkura
vetur og var aldrei fyrir norðan land.

Og eitt sumar er hann kom af Íslandi þá lágu þeir við
Agðanes. Þar hitta þeir menn að máli og spurðu tíðinda. Þeim
var sagt að höfðingjaskipti var orðið í Noregi. Var Hákon
jarl dauður en Ólafur Tryggvason kominn í staðinn með nýjum
sið og boðorðum. Þá urðu skiparar á það sáttir að slá í heit
og skyldi gefa Frey fé mikið ef þeim gæfi til Svíþjóðar en
Þór eða Óðni ef til Íslands kæmi en ef þeim gæfi eigi í brott
þá skyldi konungur ráða. Þeim gaf aldrei í brott og urðu að
sigla inn til Þrándheims og komu við höfn þá er á Flagða hét.
Þar lágu fyrir mörg langskip. Veður gerði á mikið um nóttina
af hafi svo að eigi hrifu akkerin við.

Þá mælti einn af langskipamönnum: "Þessir menn eru illa
staddir á kaupskipinu og mun þeim eigi duga er veðrið stendur
þar á sem þeir liggja og skulum vér róa til þeirra."

Þeir gengu á skip þrír tigir manna og sat einn í stafni. Og
er þeir komu til kaupskipsins mælti sá er í stafninum sat:
"Þér eruð illa komnir og er hér óhreint fyrir og skulum vér
greiða ferð yðra."

Sjá var mikill vexti.

Hallfreður mælti: "Hvað heitir þú?"

Hann segir: "Eg heiti Akkerisfrakki."

Og er þeir töluðust þetta við þá gekk í sundur
akkerisstrengurinn en sá er í stafninum sat kastaði sér þegar
fyrir borð og kafaði eftir strengnum í storminum og náði
þegar. Var þá upp dregið akkerið.

Þá kvað Hallfreður stöku þessa:

Færum festar vorar,

ferr sjóroka að knerri.

Svörð tekr heldr að herða.

Hvar er Akkerisfrakki?

Úlpumaður segir:

Enn í úlpu grænni

eg fæ dreng til strengjar

þann er hnakkmiða hnykkir.

Hér er Akkerisfrakki.

Þeir reru fyrir skipinu í gott lægi. Ekki vissu kaupmenn hver
þessi hafði verið en síðar var þeim sagt að konungurinn
sjálfur hafði hjálpað þeim.

Eftir það lögðu þeir inn til Hlaða. Þar var Ólafur konungur
fyrir og var honum sagt að þessir menn mundu vera heiðnir og
nýkomnir af Íslandi. Hann stefnir þeim á sinn fund og er þeir
komu þar taldi konungur trú fyrir þeim og bað þá kasta
forneskju og illum átrúnaði en trúa á sannan guð, skapara
himins og jarðar.

Hallfreður svarar máli konungs: "Eigi mun það kauplaust
konungur að eg taki þann sið er þú boðar."

Konungur mælti: "Hvað er til mælt?"

Hann svarar: "Þú skalt mig aldrei láta þér af höndum hvað
illt sem mig hendir."

Konungur segir: "Þann veg værir þú í bragði að fárs mundir þú
svífast og mart láta þér sóma."

Þá gekk Hallfreður í brott og vildi síðar við konung tala.
Konungur spyr þá hvar Íslendingur væri og bað ganga eftir
honum. Nú kom Hallfreður til konungs annan tíma.

Þá mælti konungur: "Tak nú skírn og skal það nú til vinna er
þú beiðist eða hvað heitir þú?"

Hann kvaðst Hallfreður heita.

"Þú ert einarðlegur maður og skörulegur og þjóna eigi lengur
fjandanum."

Hallfreður segir: "Sú er bæn mín önnur herra að þú haldir mér
undir skírn."

Konungur segir: "Þú beiðist svo margs að eigi má við þig
fást."

Þá mælti biskup: "Ger þetta sem hann beiðist. Því meira gerir
guð fyrir þína skyld sem þú gerir fleira til eflingar kristni
guðs."

Eftir þetta heldur konungur Hallfreði til skírnar og fær hann
síðan í hendur Þorkatli nefju bróður sínum og Jósteini og lét
þá kenna honum heilug fræði. Þetta sannar Hallfreður í kvæði
því einu er hann orti um Ólaf konung:

Hlaut eg þann er æðstr var einna,

eg sanna það, manna

undir niðbyrði Norðra

norðr guðföður orðinn.