Hallfr ch. 1

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þorvaldur hét maður og var kallaður skiljandi. Hann bjó í
eynni Ylfi á Hálogalandi. Hann átti konu þá er Þorgerður hét
og var Hallfreðardóttir. Galti hét bróðir hennar. Hann var
ríkur maður og bjó í Sogni. Synir Þorvalds voru þeir Óttar og
Þorkell silfri og var Þorkell laungetinn. Ingjaldur hét maður
er þar bjó enn í eynni. Hans son hét Ávaldi. Óttar var með
Ingjaldi.

Sokki hét víkingur einn mikill og illur viðureignar. Hann fór
víða með hernaði og var vinur Gunnhildarsona því að þeir voru
þá yfir Noregi. Hann kom um nótt á bæ Þorvalds og segir
mönnum sínum að þar muni gott fang í hendur bera er auðigur
maður bjó fyrir "og skulum vér bera eld að bænum."

Og svo gera þeir.

Þorvaldur gekk til dyra og spyr hver fyrir eldinum réði.
Sokki sagði til sín.

"Hvers gjöldum vér að?" segir Þorvaldur. "Eg man eigi
mótgerðir mínar við þig."

Sokki segir: "Ekki förum vér víkingar að því. Viljum vér hafa
líf þitt og fé."

"Á því munuð þér nú vald eiga að sinni," segir Þorvaldur.

Nú sækja víkingar að bænum með eldi og vopnum og lýkur svo að
Þorvaldur brann þar inni við fimmtán menn en nokkurir komust
brott úr eldinum. Víkingar tóku fé það allt er þeir máttu með
komast.

Sumt lið Sokka fór til bæjar Ingjalds og lögðu þar eld í hús.
Hann gekk til dyra og beiddi mönnum útgöngu en þess var engi
kostur.

Þá gekk Ingjaldur að sveinunum Óttari og Ávalda og mælti:
"Það er líkast að liðin séu mín örlög en gjarna vildi eg koma
ykkur úr eldinum og mættuð þið njóta lengri forlaga. Skal eg
skjóta ykkur út um laundyr og væru ykkur nóg efni til seld að
hefna þessa ef þið fengjuð nokkura uppreist."

Þeir svara að vera mundi viljinn til "en eigi sjáum við efni
okkur til þess að svo búnu."

Síðan var þeim skotið út um laundyr einar og komust þeir með
reyk í brott og hlaupa út á eyna en fyrir gný og eldsgangi og
það er þeir voru eigi feigir þá komast þeir undan og til eins
bónda er þar bjó í eynni.

Óttar mælti þá: "Viltu flytja okkur til lands?"

Bóndi kenndi þá og flutti þá til lands. Þar komu þeir er
síldferja var og menn á norðan úr Vogum. Þeir sögðust vera
fátækir sveinar og koma sér þar í þjónustu. Þeir fara þar til
er þeir koma suður um Sognsæ. Þá segja sveinarnir að þeir
vilja þar inn í fjörðu, "eigum við hér frændur fyrir."

Stýrimaður mælti: "Það skal nú sem þið viljið eða munuð þið
hér eigi verr komnir en þar sem vér tókum ykkur. Hafið þið
vel þjónað og munuð þið brátt brugðnir við meira."

Síðan skildu þeir. Síð dags komu þeir til Galta móðurbróður
Óttars og settust utarlega. Galti gekk að þeim og spurði
hverjir þeir væru. Óttar sagði satt til þeirra.

"Þá er skapleg koma ykkur," sagði Galti, "og gangið til
sætis."

Þar voru þeir í góðu yfirlæti sjö vetur eða átta og gerðust
gervilegir menn. Þá var Óttar á Fitjum er Hákon konungur féll
en Gunnhildarsynir tóku ríki.

Það var einn dag er Galti mælti: "Svo virði eg Óttar sem þú
sért fyrir ykkur fóstbræðrum og vænti eg að þú verðir
framkvæmdarmaður en nú er sú öld í Noregi að eg treystist
eigi að halda ykkur hér með mér. Nú vil eg fá ykkur kaupeyri
og skuluð þið sigla vestur til Englands og vita hvernig það
vill takast."

Óttar kvaðst hans ráðum hlíta vilja. Selt hafði Galti jarðir
þeirra og tekið fyrir lausafé. Nú fara þeir úr landi
fóstbræður, Óttar og Ávaldi, vestur til Englands og afla sér
fjár. Þrjá vetur eða fjóra voru þeir í siglingum til Englands
og áttu þá stórfé. Þeir fóru þá til Orkneyja og voru þar vel
metnir af góðum mönnum.

Óttar mælti þá til Ávalda: "Það leikur mér í skapi að kaupa
Íslandsfar og ráðast þangað. En þó vildi eg að við hefndum
áður feðra okkarra en við losnuðum brott með öllu."

Ávaldi bað hann fyrir sjá. Síðan keyptu þeir sér skip gott og
réðu þar menn til og sigla nú til Noregs og komu í Sogn til
Galta og sögðu honum sína ætlan.

Galti segir: "Það ber vel til. Sokki liggur héðan skammt í
brott á einu skipi og sefur á landi um nætur í einu lofti.
Skal eg fá ykkur mann þann er allt er kunnigt fyrir og Sokki
mun síst varast."