Hœns ch. 7

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þorvaldur son Tungu-Odds hafði út komið um sumarið fyrir
norðan land og þar vistaðist hann um veturinn. Hann fór
norðan er leið að sumri á fund föður síns og gisti um nótt í
Norðurtungu í góðum beina.

Sá maður var þar fyrir á gistingu er Víðfari hét. Hann var
reikanarmaður. Hljóp hann á milli landshorna. Hann var frændi
Þóris náinn og áþekkur honum í skapsmunum.

Þetta sama kveld tekur Víðfari föt sín og stökkur á brott og
léttir eigi fyrr en hann kemur til Þóris.

Hann tekur við honum báðum höndum: "Veit eg og að nokkuð gott
mun mér leiða af þinni komu."

Hann svarar: "Gerast mætti það því að nú er Þorvaldur Oddsson
kominn í Norðurtungu og er þar nú á gistingu."

Þórir svarar: "Það vissi eg að sjá að mér mundi nokkuð gott
að höndum koma því að mér varð allgott við er eg sá þig."

Nú líður nóttin af hendi og þegar um morguninn ríður Þórir og
þeir fóstrar í Norðurtungu. Er þar fjöldi manna kominn og var
sveininum gefið seturúm en Þórir reikar á gólfinu.

Það getur Þorvaldur að líta er hann situr á pallinum og þeir
Arngrímur og töluðu sín á milli.

"Hver er sjá maður er reikar um gólfið?" segir Þorvaldur.

Arngrímur svarar: "Hann er barnfóstri minn."

"Já," segir Þorvaldur, "hví skal honum eigi rúm gefast?"

Arngrímur kvað hann eigi varða.

"Eigi skal svo vera," sagði Þorvaldur og lætur kalla hann til
sín og gefur honum rúm að sitja hjá sér.

Spyrjast síðan almæltra tíðinda.

Hann svarar Þórir: "Raun var þetta er Blund-Ketill rændi
mig."

Þorvaldur spurði: "Er sæst á?"

"Fjarri fer um það," segir Þórir.

"Hví gegnir það Arngrímur," sagði Þorvaldur, "að þér
höfðingjar látið þá skömm fram fara?"

Arngrímur svarar: "Lýgur hann mestan hlut frá og er alllítið
til haft."

"Var það þó satt að hann hafði heyið?" segir Þorvaldur.

"Hafði hann víst," segir Arngrímur.

"Bær er hver að ráða sínu," sagði Þorvaldur, "og kemur honum
fyrir lítið vinfengi við þig ef hann skal þó undir fótum
troðinn."

Þórir mælti: "Allvel líst mér á þig Þorvaldur og svo segir
mér hugur um að þú munir nokkuð leiðrétta mitt mál."

Þorvaldur mælti: "Eg hefi lítið traust undir mér."

Þórir mælti: "Eg vil gefa þér fé mitt hálft til þess að þú
réttir málið og hafir annaðhvort sektir eða sjálfdæmi svo að
óvinir mínir sitji eigi yfir mínu."

Arngrímur mælti: "Ger eigi þetta Þorvaldur því að eigi er
góðum dreng að duga þar sem hann er en þú átt við þann um er
bæði er vitur og vel að sér og að öllu vinsæll."

"Sé eg," segir Þorvaldur, "að þér leikur öfund á ef eg tek
við fé hans og anntu mér þess eigi."

Þórir mælti: "Svo er að að hyggja Þorvaldur að fé mitt mun
reynast frítt og aðrir menn vita að mér er eigi fé goldið
víða fyrir mitt eigin."

Arngrímur mælti: "Letja vil eg þig enn Þorvaldur að þú takir
við máli þessu en þú munt gera sem þér líkar. Uggir mig að
mikið hljótist af."

Þorvaldur svarar: "Eigi mun eg neita fjárviðtökunni."

Nú handsalar Þórir honum fé sitt hálft og þar með málið á
hendur Blund-Katli.

Arngrímur mælti þá enn: "Hversu ætlar þú með að fara máli
þessu Þorvaldur?"

"Eg mun fara fyrst á fund föður míns og hyggja þaðan að
ráðum."

Þórir mælti: "Eigi hugnar mér það. Vil eg eigi hinkur. Hefi
eg mikið til unnið og vil eg þegar á morgun láta fara og
stefna Blund-Katli."

Þorvaldur svarar: "Þetta mun vera reyndar að þú munt vera
engi gæfumaður og illt mun af þér hljótast. En svo mun nú
vera verða."

Og binda þeir Þórir að hittast í ákveðnum stað um morguninn.