Gunnl ch. 13

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Og um sumarið áður þessi tíðindi spurðust út hingað til
Íslands þá dreymdi Illuga svarta og var hann þá heima á
Gilsbakka. Honum þótti Gunnlaugur að sér koma í svefninum og
var blóðugur mjög og kvað vísu þessa fyrir honum í svefninum.
Illugi mundi vísuna er hann vaknaði og kvað síðan fyrir
öðrum:

Vissi eg Hrafn, en Hrafni

hvöss kom egg í leggi,

hjaltugguðum höggva

hrynfiski mig brynju,

þá er hræskærri hlýrra

hlaut fen ari benja.

Klauf gunnsproti Gunnar

Gunnlaugs höfuð runna.

Sá atburður varð suður að Mosfelli hina sömu nátt að Önund
dreymdi að Hrafn kæmi að honum og var allur alblóðugur.

Hann kvað vísu þessa:

Roðið sverð en sverða

sverð-Rögnir mig gerði.

Voru reynd í röndum

randgálkn fyrir ver handan.

Blóðug hygg eg í blóði

blóðgögl of skör stóðu.

Sárfíkinn hlaut sára

sárgammr enn á þramma.

Og um sumarið annað eftir á alþingi mælti Illugi svarti til
Önundar að Lögbergi: "Hverju viltu bæta mér son minn," sagði
hann, "er Hrafn son þinn sveik hann í tryggðum?"

Önundur svarar: "Fjarkominn þykist eg til þess," sagði hann,
"að bæta hann svo sárt sem eg hélt á þeirra fundi. Mun eg og
öngra bóta beiða þig fyrir minn son."

Illugi svarar: "Kenna skal þá nakkvar að skauti, þinn frændi
eða þinna ættmanna."

Og eftir þingið um sumarið var Illugi jafnan dapur mjög.

Það var sagt um haustið að Illugi reið heiman af Gilsbakka
með þrjá tigu manna og kom til Mosfells snemma morguns.
Önundur komst í kirkju og synir hans en Illugi tók frændur
hans tvo. Hét annar Björn en annar Þorgrímur. Hann lét drepa
Björn en fóthöggva Þorgrím. Reið Illugi heim eftir það og
varð þessa engi rétting af Önundi.

Hermundur Illugason undi lítt eftir Gunnlaug bróður sinn og
þótti ekki hans hefnt að heldur þótt þetta væri að gert.

Maður hét Hrafn og var bróðurson Önundar að Mosfelli. Hann
var farmaður mikill og átti skip er uppi stóð í Hrútafirði.
Og um vorið reið Hermundur Illugason heiman einn samt og
norður Holtavörðuheiði og svo til Hrútafjarðar og út á
Borðeyri til skips kaupmannanna. Kaupmenn voru þá búnir mjög.
Hrafn stýrimaður var á landi og mart manna hjá honum.
Hermundur reið að honum og lagði í gegnum hann spjótinu og
reið þegar í brott. En þeim varð öllum bilt félögum Hrafns
við Hermund. Öngar komu bætur fyri víg þetta og með þessu
skilur skipti þeirra Illuga svarta og Önundar að Mosfelli.

Þorsteinn Egilsson gifti Helgu dóttur sína er stundir liðu
fram þeim manni er Þorkell hét og var Hallkelsson. Hann bjó
út í Hraunsdal og fór Helga til bús með honum og varð honum
lítt unnandi því að hún verður aldrei afhuga Gunnlaugi þótt
hann væri dauður. En Þorkell var þó vaskur maður að sér og
auðigur að fé og skáld gott. Þau áttu börn saman eigi allfá.
Þórarinn hét son þeirra og Þorsteinn og enn fleiri börn áttu
þau.

Það var helst gaman Helgu að hún rekti skikkjuna
Gunnlaugsnaut og horfði þar á löngum. Og eitt sinn kom þar
sótt mikil á bæ þeirra Þorkels og Helgu og krömdust margir
lengi. Helga tók þá og þyngd og lá þó eigi. Og einn
laugaraftan sat Helga í eldaskála og hneigði höfuð í kné
Þorkatli bónda sínum og lét senda eftir skikkjunni
Gunnlaugsnaut. Og er skikkjan kom til hennar þá settist hún
upp og rakti skikkjuna fyrir sér og horfði á um stund. Og
síðan hné hún aftur í fang bónda sínum og var þá örend.

Þorkell kvað þá vísu þessa:

Lagði eg orms að armi

armgóða mér tróðu,

guðbrá Lofnar lífi

líns, andaða mína.

Þó er beiðendum bíða

bliks þungara miklu.

Helga var til kirkju færð en Þorkell bjó þar eftir og þótti
allmikið fráfall Helgu sem von var að.

Og lýkur þar nú sögunni.