Gunnl ch. 8

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Síðan siglir Gunnlaugur af Englandi með kaupmönnum norður
til Dyflinnar. Þá réð fyrir Írlandi Sigtryggur konungur
silkiskegg, son Ólafs kvarans og Kormlaðar drottningar. Hann
hafði þá skamma stund ráðið ríkinu. Gunnlaugur gekk þá fyrir
konung og kvaddi hann vel og virðulega. Konungur tók honum
sæmilega.

Gunnlaugur mælti: "Kvæði hefi eg ort um yður og vildi eg
hljóð fá."

Konungur svarar: "Ekki hafa menn til þess orðið fyrri að færa
mér kvæði og skal víst hlýða."

Gunnlaugur kvað þá drápuna og er þetta stefið í:

Elr sváru skæ

Sigtryggr við hræ.

Og þetta er þar:

Kann eg máls of skil

hvern eg mæra vil

konungmanna kon,

hann er Kvarans son.

Muna gramr við mig,

venr hann gjöfli sig,

þess mun grepp vara,

gullhring spara.

Segi siklingr mér

ef hann heyri sér

dýrlegra brag,

það er drápu lag.

Konungur þakkaði honum kvæðið og kallaði til sín féhirði sinn
og mælti svo: "Hverju skal launa kvæðið?"

Hann svarar: "Hverju viljið þér herra?" segir hann.

"Hversu er launað," segir konungur, "ef eg gef honum knörru
tvo?"

Féhirslumaður svarar: "Of mikið er það herra," segir hann.
"Aðrir konungar gefa að bragarlaunum gripi góða, sverð góð
eða gullhringa góða."

Konungur gaf honum klæði sín af nýju skarlati, kyrtil
hlaðbúinn og skikkju með ágætum skinnum og gullhring er stóð
mörk. Gunnlaugur þakkaði honum vel og dvaldist þar skamma
stund og fór þaðan til Orkneyja.

Þá réð fyrir Orkneyjum Sigurður jarl Hlöðvisson. Hann var
vel til íslenskra manna. Gunnlaugur kvaddi jarl vel og kveðst
hafa að færa honum kvæði. Jarl kvaðst hlýða vilja kvæði hans,
svo stórra manna sem hann var á Íslandi. Gunnlaugur flutti
kvæðið og var það flokkur og vel ortur. Jarl gaf honum
breiðöxi, sifurrekna alla þar er bæta þótti, að kvæðislaunum
og bauð honum með sér að vera.

Gunnlaugur þakkaði honum gjöfina og svo boð hið sama en kveðst
verða að fara austur til Svíþjóðar og gekk síðan á skip með
kaupmönnum þeim er sigldu til Noregs og komu um haustið
austur við Konungahellu. Þorkell frændi hans fylgdi honum
jafnan. Úr Konungahellu fengu þeir sér leiðtoga upp í
Gautland hið vestra og komu fram í kaupstað þeim er í Skörum
heitir.

Þar réð fyrir jarl sá er Sigurður hét og var við aldur.
Gunnlaugur gekk fyrir hann og kvaddi hann vel og kvaðst kvæði
hafa ort um hann. Jarl gaf gott hljóð til. Gunnlaugur kvað
kvæðið og var það flokkur. Jarl þakkaði honum og launaði honum
vel og bauð honum með sér að vera um veturinn.

Sigurður jarl hafði jólaboð mikið um veturinn. Og affangadag
jóla koma þar sendimenn Eiríks jarls norðan af Noregi tólf
saman. Þeir fóru með gjöfum til Sigurðar jarls. Jarlinn
fagnaði þeim vel og skipaði þeim um jólin hjá Gunnlaugi. Þar
voru ólæti mikil.

Gautar ræddu um að engi jarl væri meiri og frægri en
Sigurður. Noregsmönnum þótti Eiríkur jarl miklu framar og um
þetta þrættu þeir og tóku Gunnlaug til úrskurðarmanns
hvorirtveggju um þetta mál.

Gunnlaugur kvað þá vísu þessa:

Segið ér frá jarli,

oddfeimu stafir, þeima,

hann hefir litnar hávar,

hár karl er sá, bárur.

Sigreynir hefir sénar

sjálfr í miklu gjálfri

austur fyrir unnar hesti

Eiríkr bláar fleiri.

Hvorirtveggju undu vel við úrskurðinn en betur Noregsmenn.
Sendimenn fóru þaðan eftir jólin með fégjöfum er Sigurður
jarl sendi Eiríki jarli. Sögðu þeir nú Eiríki jarli
úrskurðinn Gunnlaugs. Jarli þótti Gunnlaugur hafa sýnt við
sig einurð og vináttu og lét þau orð um fara að Gunnlaugur skyldi
þar friðland hafa í hans ríki. Það frétti Gunnlaugur síðan hvað
jarl hafði um mælt.

Sigurður jarl fékk Gunnlaugi leiðtoga austur í Tíundaland í
Svíþjóð sem hann beiddi.