Gunnl ch. 2

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Eitt sumar er það sagt að skip kom af hafi í Gufárós.
Bergfinnur er nefndur stýrimaður fyrir skipinu, norrænn að
ætt, auðigur að fé og heldur við aldur. Hann var vitur maður.

Þorsteinn bóndi reið til skips og réð jafnan mestu hver
kaupstefna var og svo var enn. Austmenn vistuðust en
Þorsteinn tók við stýrimanninum fyrir því að hann beiddist
þangað. Bergfinnur var fátalaður of veturinn en Þorsteinn
veitti honum vel. Austmaðurinn henti mikið gaman að draumum.

Um vorið einn dag ræddi Þorsteinn um við Bergfinn ef hann
vildi ríða með honum upp undir Valfell. Þar var þá þingstöð
þeirra Borgfirðinga en Þorsteini var sagt að fallnir væru
búðarveggir hans. Austmaðurinn kveðst það víst vilja og riðu
þeir heiman of daginn þrír saman og húskarl Þorsteins þar til
er þeir koma upp undir Valfell til bæjar þess er að Grenjum
heitir. Þar bjó einn maður félítill er Atli hét. Hann var
landseti Þorsteins og beiddi Þorsteinn Atla að hann færi til
starfs með þeim og hefði pál og reku. Hann gerði svo.

Og er þeir koma til búðartóftanna þá tóku þeir til starfs
allir og færðu út veggina. Veðrið var heitt af sólu. Og er
þeir höfðu út fært veggina þá settist Þorsteinn niður og
Austmaður í búðartóftina og sofnaði Þorsteinn og lét illa í
svefni. Austmaður sat hjá honum og lét hann njóta draums
síns. Og er hann vaknaði var honum erfitt orðið.

Austmaður spurði hvað hann hefði dreymt er hann lét svo illa
í svefni.

Þorsteinn svaraði: "Ekki er mark að draumum."

Og er þeir
riðu heim um kveldið þá spyr Austmaður hvað
Þorstein hefði dreymt.

Þorsteinn svarar: "Ef eg segi þér drauminn þá skaltu ráða
hann sem hann er til."

Austmaður kveðst á það hætta mundu.

Þorsteinn mælti þá: "Það dreymdi mig að eg þóttist heima
vera að Borg og úti fyrir karldyrum og sá eg upp á húsin og á
mæninum álft eina væna og fagra og þóttist eg eiga og þótti
mér allgóð. Þá sá eg fljúga ofan frá fjöllunum örn mikinn.
Hann fló hingað og settist hjá álftinni og klakaði við hana
blíðlega og hún þótti mér það vel þekkjast. Þá sá eg að
örninn var svarteygur og járnklær voru á honum. Vasklegur
sýndist mér hann. Því næst sá eg fljúga annan fugl af
suðurátt. Sá fló hingað til Borgar og settist á húsin hjá
álftinni og vildi þýðast hana. Það var og örn mikill. Brátt
þótti mér sá örninn er fyrir var ýfast mjög er hinn kom til
og þeir börðust snarplega og lengi og það sá eg að
hvorumtveggja blæddi. Og svo lauk þeirra leik að sinn veg
hné hvor þeirra af húsmæninum og voru þá báðir dauðir en
álftin sat eftir hnipin mjög og dapurleg. Og þá sá eg fljúga
fugl úr vestri. Það var valur. Hann settist hjá álftinni og
lét blítt við hana og síðan flugu þau í brott bæði samt í
sömu átt og þá vaknaði eg. Og er draumur þessi ómerkilegur,"
segir hann, "og mun vera fyrir veðrum að þau mætast í lofti
úr þeim áttum er mér þóttu fuglarnir fljúga."

Austmaður segir: "Ekki er það mín ætlan," segir hann, "að svo
sé."

Þorsteinn mælti: "Ger af drauminum slíkt er þér sýnist
líklegast og lát mig heyra."

Austmaður mælti: "Fuglar þeir munu vera stórra manna fylgjur
en húsfreyja þín er eigi heil og mun hún fæða meybarn frítt
og fagurt og munt þú unna því mikið. En göfgir menn munu biðja
dóttur þinnar úr þeim áttum sem þér þóttu ernirnir fljúga að
og leggja á hana ofurást og berjast of hana og látast báðir
af því efni. Og því næst mun hinn þriðji maður biðja hennar
úr þeirri átt er valurinn fló að og þeim mun hún gift vera.
Nú hefi eg þýddan draum þinn. Eg hygg eftir mun ganga."

Þorsteinn svarar: "Illa er draumur ráðinn og óvingjarnlega,"
sagði hann, "og munt þú ekki drauma ráða kunna."

Austmaður svarar: "Þú munt að raun um komast hversu eftir
gengur."

Þorsteinn lagði fæð á Austmanninn og fór hann á brott
um sumarið og er hann nú úr sögunni.