GunnK ch. 15

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú sem veturinn líður og sumarið kemur vildu þeir bræður
halda til Íslands. Fengu þeir gott orlof af jarlinum. Sæmdi
hann þá með góðum gjöfum, vopnum og klæðum. Svo kvöddu þeir
jarlinn virðulega. Fylgdi Bárður þeim til strandar og var svo
skipum á sjó hrundið. Skildu þeir bræður við Bárð með
kærleika, létu síðan í haf þegar byr féll og urðu vel
reiðfara og komu við Austfirði og lögðu skipi sínu í
Skaftárós að Hörgslandi. Ríður Þorbjörn skjótt til strandar
og finnur syni sína og fagnar þeim vel og svo hvorir öðrum.
Ríða þeir allir heim til Keldunúps og voru hjá föður sínum í
góðu eftirlæti og þóttu þá engir menn frægri í öllum
Austfjörðum.

Þorgrímur bóndi var þá dauður og hafði af harmi sprungið
eftir sonu sína eigi fyrir löngum tíma. En Helgu var þá allur
arfur fallinn eftir föður sinn og sat hún á öllu Hörgslandi.

Um veturinn riðu þeir feðgar til Hörgslands því að Gunnari
var hugur á að finna Helgu vinkonu sína. En sem hún sá hann
varð hún honum hjartanlega fegin og svo hvort öðru. Hefur
Gunnar þar upp bónorð sitt og biður Helgu sér til handa. Var
það auðsótt af henni til því að hún svarar að hans vilji
skuli fram ganga í þessu efni. Og með hennar samþykki festir
Gunnar Helgu sér til handa og hófst þar hin sæmilegasta
veisla og var þeirra brúðkaup drukkið á Hörgslandi. Fóru þar
margháttaðir leikar fram um veislutímann en að honum enduðum
voru menn með sæmilegum gjöfum út leystir og sneru svo allir
til sinna heimkynna.