GunnK ch. 14

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú vildu þeir bræður fara í hernað um sumarið. Bárður valdi
þeim frækna menn og vænar skeiðar, vopn og klæði og allt
annað sem þeir vildu. Síðan fór Gunnar úr landi með þrjú skip
og röskva drengi og kvaddi Bárð sæmilega. Voru þeir um
sumarið í víkingu og tókst þeim það vel. Þeir eyddu miklu
illþýði og herjuðu um Eystrasalt. Þeir létu bændur og
kaupmenn í friði en stríddu traustlega þeim í mót sem ásókn
veittu og yfirunnu þá alla. Þeir fengu mikið fé og herfang.

Eitt sinn fundu þeir eitt eyland. Þangað lögðu þeir, renndu
atkerum og gengu á land.

Gunnar gengur einn frá mönnum sínum með vopn sín. En sem hann
hafði eigi lengi gengið sér hann hvar þrettán drekar sveima
að landi. Bar þá skjótt að. Gengu menn á land upp og settu
landtjöld sín. Gunnar gengur þangað og spyr hver þeim stóra
skipaflota á að ráða. Formaður þeirra segir til hans að hann
skuli hitta hér tvo bræður hverjir honum muni verða
skeinuhættir. Gunnar spyr þá að heiti. Honum var svarað að
þar væri kominn Svartur og Jökull og ættu þeir þessum her að
stýra. Sem Gunnar heyrði þetta gengur hann sem hraðast frá
þeim til manna sinna og segir þeim frá hverninn komið væri og
biður þá að búast til bardaga í móti þessum bölvuðum hundum.
Var þá búist við stríði og blásið í lúðra hjá hvorutveggjum.
Bjó hver sig sem best mátti og lágu svo af nóttina.

En að morgni komu hvorutveggju til samans og héldu saman
skipum sínum. Komu þeir Gunnar með sín þrjú skip móti þeim
bræðrum. Síðan kallar Gunnar til þeirra og spyr hver þar geri
svo gildan atgang.

Svartur og Jökull svöruðu honum og sögðust þeim skipum þangað
stýrt hafa "og munum við að fornu þekkjast."

Þá segir Jökull að þeir skuli við búnir bardaganum. Gunnar og
Helgi sögðu að eigi skyldi langt að bíða áður þeir skuli
rauðu snýta. Þá tóku berserkirnir til að grenja og brjótast
fram sem mest þeir máttu og gerðu mikinn skaða í liði
Gunnars. En þeir bræður í annan stað sóttu fast á móti þeim
og létu dólgana dauða falla af borðum út. Dugði þá allvel
Fálunautur. Hlupu þá margir í vitleysi út af skipunum og
drápust. Helgi felldi margan mann og var sem þá úlfur kemur
soltinn í sauðahóp. Gengur Gunnar þá á skip þeirra bræðra, og
Helgi fylgdi honum, og drepur marga menn. Jökull æddi þá á
móti Gunnari allgrimmlega og lagði til hans með spjóti og
Gunnar á móti svo sterklega að bæði spjótin gengu í sundur.
Jökull höggur þá með báðum höndum til Gunnars en hann veik
sér undan högginu svo að hann náði honum ekki en sverðið kom
í stóran bjálka. Laut hann þá eftir högginu. Í því bili
hleypur Gunnar að honum og höggur sverði sínu með báðum
höndum ofan á hann miðjan svo mikillega að sverðið tók hann
sundur í miðju. Veltir hann honum síðan dauðum út í sjóinn.

En sem Svartur sér bróður sinn dauðan tekur hann til að
hamast sem tröll og stefnir fram að Helga með ógurlegum
látum. Helgi snýr honum í móti. Svartur reiðir þá sinn mæki
og leggur til Helga svo grimmlega að hann kom varla skildi
fyrir sig. Helgi höggur bæði ótt og tíðum móti Svarti og svo
hart að eldinum lýsti úr hlífunum. Mátti eigi á milli sjá
hvor sigrast mundi því að ekki beit á Svart heldur en annan
berserk. Þá kallar Helgi til Gunnars og biður hann að fá sér
sitt sverð að drepa með þenna djöful. En sem Gunnar heyrði
þetta hleypur hann að Helga og réttir að honum Fálunaut. Sem
hann hefir við honum tekið neytir hann þess hreystilega, sem
Svartur fékk að sanna áður en langt um leið, því að þá
Svartur vissi sér minnst von höggur Helgi það högg til hans
að sverðið kom á öxl honum og sneiddi af hans hægri hönd með
síðunni. Tekur Svartur þá ógurlega til að bölva og var það
hans banabæn en Helgi segir hann muni eigi við marga á hólm
ganga hér eftir. Lætur hann þá eigi langt á milli höggva
heldur höggur þegar af honum höfuðið og veltir honum svo af
borðum út.

Buðu þeir bræður þeim mönnum grið sem eftir voru en með því
þeir höfðu eigi önnur ráð þá gengu þeir allir Gunnari á
hendur og Helga og sóru þeim trúnaðareiða. Tóku Gunnar og
Helgi það herfang sem þar var saman komið sem voru öll þau
skip er þeir bræður höfðu þangað fært og allt það þar var
innanborðs.

Eftir þetta sigldu þeir til Noregs og fengu blíðan byr, tóku
höfn við Noreg og gengu á land. Bárður gengur til strandar og
býður þeim bræðrum heim til sín og öllum þeirra mönnum með
þeim. Varð hann feginn þeirra fundi. Fóru þeir bræður heim
með honum og voru þar um veturinn í góðu eftirlæti. Sögðu
þeir af fundi þeirra bræðra og öllum sínum ferðum. Urðu þeir
mjög nafnkunnugir af þessum frægðarverkum. Bárður sætti þá
við Hákon jarl og lagði þeim góð ráð við hann svo að hann tók
þeim vel með allri blíðu og gaf þeim góðar gjafir með allri
virðingu.