GunnK ch. 13

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Um morguninn stóð jarl upp með sína menn og biður þá að koma
á leikvöllinn. Gunnar stóð upp og kom þar sem jarlinn var og
spyr hver sér skuli í móti koma. Þá var fram leiddur einn
blámaður sem glíma skyldi við Gunnar en hann segist eigi
vilja við blámann glíma. Þá kallar Hákon á þenna dóla. Hann
kannaðist við nafn sitt og var leystur úr járnviðjum sem hann
var með bundinn. Þótti öllum lýð standa mikil ógn af þessum
ár.

Síðan gekk hann til Gunnars og grípast þeir faðmlögum. Þar
var hin harðasta sókn og þótti mönnum sem jörðin skylfi.
Gunnar kunni vel glímu við þenna skálk svo að þeir óðu að
mestu jörðina upp til hnjánna. Á vellinum stóð ein
fangahella, svo hvöss sem sverðsegg væri. Þangað bárust
þeirra leikar og lentu svo að Gunnar lætur þenna blámann
bella á hellunni og kippti honum þar í sundur og fellur
berserkurinn þar við vondan orðstír.

En sem jarlinn sá blámanninn dauðan verður hann ævareiður og
kallar á sína menn og biður þá að herklæðast og sækja strax
að Gunnari. En allur lýðurinn lætur þar tregt við, því að
margur unni Gunnari vel, heldur töluðu þeir til jarlsins og
sögðu að Gunnar hefði vel kunnað glímulist og hefði ekki
þessi blámann honum hlíft hefði hann getað honum fyrir komið.
Því væri jarlinum þetta stór æra en engin vansæmd eða
óheiður. En af því að jarlinum líkaði þetta illa þá varð
Bárður að bjóða fulla sætt fyrir þá bræður og vildi hann þó
lítt þekkjast í það sinn.

Ríður Bárður nú heim úr veislunni og þeir bræður með honum og
varð eigi meira til tíðinda. Sátu þeir þá um kyrrt um hríð og
spurðust þessi tíðindi víða og unnu allmargir þeim bræðrum og
sérdeilis Gunnari fyrir þetta verk. Líður svo af veturinn og
kom vorið.