GunnK ch. 11

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þórdísi þótti mikið fráfall bróður síns og tók að efla seið
mikinn að Gunnari svo að hann mátti eigi um kyrrt sitja
hvorki heima né annars staðar.

Hann lét þá einn dag söðla hest sinn og reið til Keldugnúps.
Var honum þar vel fagnað. Hann sagði föður sínum það vandræði
sem honum var til handa komið og bað hann til leggja með sér
eitthvert ráð að honum þætti vænst að duga mundi.

Þorbjörn kvaðst það varla kunna til að leggja "en þó mun eigi
duga að svo standi. Þú skalt ríða til Foss og bjóða Þórdísi
fé fyrir bróður sinn svo sem hún vill sjálf gert hafa. En ef
hún vill það eigi kann eg ekki til að leggja með þér."

Gunnar reið þá heim fyrst en þegar næsta morgun reið hann til
Foss. Þórdís var þá úti og þekkti Gunnar. Hún gekk þegar inn.
Gunnar sté niður af hesti sínum og gekk heim að dyrunum og
þegar inn í bæinn og snýr til stofu. Þórdís sat á palli.
Enginn heilsaði Gunnari er hann kom inn.

Hann mælti til Þórdísar: "Því em eg hér kominn að eg vil
bjóða þér bætur fyrir bróður þinn svo sem þú vilt sjálf
mestar hafa."

Þórdís svaraði: "Þetta kom þér seint í hug. Mundi eg þær
fyrir löngu þegið hafa ef þú hefðir mér þær fyrr boðið."

"Taktu nú," segir Gunnar, "sem eg býð þér."

"Svo skal vera," sagði Þórdís, "og geri eg eftir bróður minn
þrenn manngjöld."

Þau sættust að því. Gunnar lauk þá þegar fé það allt sem
Þórdís gerði og reið heim síðan og voru þau jafnan síðan
vinir. Sátu nú hvorutveggju í sínum búum um kyrrt.

Þeir bræður þóttu hinir mestu menn enda var það bæði að engir
urðu til að leita á þá þaðan af enda ýfðu þeir engum. Er frá
þeim komin mikil ætt. Þóttu það allt vera miklir menn fyrir
sér.

Og lýkur þar þessari sögu.