GunnK ch. 9

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Enn er þar til að víkja sögunnar sem var frá horfið að þau
voru systkin, Þórdís og Örn. Og vildi hann þá enn minnast
þess fjandskapar er fyrr hafði verið þeirra á meðal.

Það var einn dag að Gunnar stóð upp snemma um morguninn og
tók vopn sín. Helga spurði hvert hann ætlaði. Hann gekk út
snúðugt og svaraði henni engu, steig á bak hesti sínum, reið
til þess hann kom að Vatnsenda. Hann steig þar af baki hesti
sínum og barði að dyrum. Örn gekk út og heilsaði Gunnari.

Þá mælti Gunnar: "Nú er að verja sig Örn."

Þeir börðust lengi og varð hvorutveggi sár mjög en Gunnar
mæddist seinna af því að hann var maður yngri og beiddi Örn
hvíldar. Þeir hvíldust og studdust fram á vopn sín. Gunnar
bað hann þá enn verja sig. Örn spratt upp og sótti að Gunnari
svo að hann mátti ekki annað en að verja sig. Örn hjó þá til
Gunnars svo mikið högg að hann klauf af honum brynjuna svo að
hún féll öll af sem fetlar niður um Gunnar. Í því hjó Gunnar
í hjálm Arnar svo að klauf höfuðið og þar með búkinn að
endilöngu og féll hann þar dauður til jarðar. Gunnar var þá
bæði sár og móður. Hann reið þá heim. Varð Helga honum
allfegin. Hún batt um sár hans og greru þau allskjótt.

Víg Arnar fréttist nú víða og varð hann engum manni harmdauði
nema systur hans. Hún undi illa við sinn hlut og vildi hún
hefna hans með göldrum sínum. Henni varð það ekki lagið en þó
bar hún sig að því löngum.