GunnK ch. 8

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Sem Bárður fregnar þetta, að þeir bræður voru komnir, fór
hann þá til fundar við þá bræður og fagnaði hann þeim vel og
lét hann flytja heim þegar fjárhluta þeirra. Þeir gáfu Bárði
góðar gjafir, sátu nú um kyrrt þar til sem leið að jólum.

Þá átti Bárður að sækja að vanda veislu til jarls. Hann fór
þá fjölmennur en þeir bræður voru eftir báðir. Bárður kom á
veisluna. Tók jarlinn honum vel.

Einn dag var það sem þeir sátu glaðir. Þá varð þeim margt
talað. Spurði jarl Bárð hvort hann hefði tekið þá bræður.
Hann sagði það satt vera.

"Djarfur maður ertu Bárður," sagði jarl, "að þú heldur þá
menn sem þú veist að mínir óvinir eru."

"Ekki er það þann veg herra," segir Bárður, "og vilja þeir
sættast við yður."

Jarl bað Bárð þá láta koma til sín "og megum vér þá best
sættast."

Bárður játaði því.

Leið af veislan og fór Bárður heim og sagði þeim bræðrum að
jarl vill að þeir komi til hans "og mun eg fara með ykkur."

Þeir bjuggust þegar á fund jarls og völdu honum góðar gjafir
og færðu jarli. Hann tók því öllu vel, gerði þá sína menn og
voru þeir síðan með jarli það sem eftir var vetrarins.

Einn dag var það að Gunnar gekk fyrir jarl og kvaddi hann.
Jarl spurði þá að hvað þeir vildu. Gunnar bað orlofs að fara
út til Íslands að finna föður sinn og vini. Jarl gerði sem
hann bað. Síðan bjuggu þeir skip sitt og báru þar á fjárhlut
sinn. Jarl gaf þeim góðar gjafir að skilnaði en Bárði gáfu
þeir öll þau skip sem þeir höfðu fengið og þann fjárhlut er
þeir komust eigi með. Báðu hvorir vel fyrir öðrum og skiljast
vinir, létu síðan í haf og gaf þeim vel byri þar til er þeir
komu skipi í Skaftárós. Frétti Þorbjörn það skjótt og ríður
til skips og finnur sonu sína. Varð þar fagnafundur mikill.
Þóttist hann þá ungur orðinn í annað sinn. Voru þeir skjótt
heim fluttir. Fréttist þetta um héruð að þeir væru heim
komnir.

Gunnar frétti það að Þorgrímur var dauður. Hafði hann
sprungið af harmi eftir sonu sína. Gunnar minntist þá orða
þeirra er þau Helga höfðu mælt. Fór hann þá á Hörgsland. Var
honum þar vel fagnað. Hann gekk þegar til fundar við Helgu.
Hún varð honum allfegin. Hann bað hennar þegar. Því máli var
vel svarað af móður hennar því að hún hafði vitað öll ráð með
þeim. Var þegar við boði búist og mörgum manni til boðið.
Gekk sú veisla vel fram. Gaf Gunnar öllum góðar gjafir þeim
sem þangað höfðu sótt. Fór þá hver heim þangað sem átti.

Gunnar reisti bú mikið á Hörgslandi og tók þar með goðorð sem
Þorgrímur hafði haft áður og þótti öllum það vel skipað.
Helgi var heima með föður sínum.