GunnK ch. 4

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Það var einn dag að Gunnar gekk til hrossa sinna. Þeir bræður
úr Hörgsdal sáu hvar Gunnar fór og stefndi upp á heiði frá
Keldugnúpi. Þeir fóru til Hörgslands og sögðu þeim
Þorgrímssonum hvað þeir höfðu séð. Þeir brugðust og þegar við
og ætluðu að sitja fyrir honum um kveldið þá er hann færi
heim. Þeir voru fimmtán saman.

Gunnar fann seint hrossin um daginn og varð honum síð beint.
Hann hafði ekki fleira vopna en öxi stóra er faðir hans hafði
gefið honum. Fer hann heimleiðis þar til er hann kemur þar að
sem fyrirsátið var.

Og þegar sem þeir finnast þá mælti Jökull við Gunnar: "Það er
vel að við höfum hér fundist."

En Gunnar kvaðst það eigi kunna að lasta "er þú lofar svo.
Muntu vilja að maður mæti manni."

Jökull svarar: "Eg skal og nú þess njóta að eg em nú
liðfleiri."

Síðan sóttu þeir að Gunnari með miklu kappi en hann varðist
vel og drengilega. Gekk svo lengi þar til að hann hafði
drepið þrettán.

Nú er þar til að taka að Þorbjörn var heima og Helgi son
hans.

Þá mælti Helgi við föður sinn: "Frestast Gunnari og vil eg að
við förum að leita hans."

Síðan fóru þeir feðgar þar til er þeir komu þar að sem þeir
Jökull og Grímur sóttu að Gunnari með miklu kappi. En þegar
er þeir sáu þá feðga þá lögðu þeir á flótta.

Þá mælti Helgi til Gunnars: "Viltu að við förum eftir þeim?"

Gunnar kvaðst eigi vilja elta þá "því að okkur mun gefast
tómstund að finna þá."

Gunnar var þá mjög sár. Lagði Þorbjörn hann í vagn og óku
þeir honum heim. Síðan voru sár hans þvegin og greru þau
skjótt.

En er þeir bræður komu heim spurði Þorgrímur þá Jökul
tíðinda. Jökull sagði honum þá allt sem farið hafði.

Þá mælti Þorgrímur: "Lítt þykir mér upp hafa tekist og vildi
eg að það legðist af að eiga við þá bræður."

Jökull mælti: "Ekki dugir ófreistað og munum við Gunnar
finnast aftur."

Sár Gunnars greru skjótt. Leið nú á veturinn. Fundust þeir
ekki, Bárður stýrimaður og Þorgrímur. Bárður tók að búa sig
um vorið. Þeir bræður réðust til ferðar með honum, Helgi og
Gunnar.

En er þeir voru búnir beiðist Gunnar að ganga á land.
Stýrimaður bað hann ráða og koma þó skjótt aftur. Gunnar
játar því. Hann tók þá vopn sín og gekk sem hvatast til
Hörgslands. Það var síð um kveld. Hann barði á dyr. Þræll
einn gekk til dyra. Hann spurði hver kominn væri eða hví hann
færi einn saman.

Hann svarar: "Grís er hér," segir hann. "Eg vildi finna Jökul
sem skjótast."

Þrællinn hljóp inn og sagði Jökli. Hann tók vopn sín og gekk
út síðan. Gunnar veik sér fram á hlaðið en dimmt var úti og
sá Jökull eigi manninn og gekk út úr dyrunum og spurði hvar
Grís væri.

Þá svarar Gunnar: "Hér em eg nú og gakk hingað."

Jökull heyrði svör og þóttist heilsa Grís. Gunnar bað hann þá
verja sig. Síðan börðust þeir í ákafa og féll Jökull skjótt
fyrir Gunnari. Síðan gekk hann heim aftur að dyrunum og
spurði hvar Grímur væri og bað hann út ganga. Hann brá við
skjótt og hljóp út þegar. Hann þekkti þegar manninn og gekk
að Gunnari með öxi stóra en hann brá fyrir skildinum. Annarri
hendi hjó hann til Gríms á fótinn fyrir ofan knéð svo að af
tók. Féll Grímur þá til jarðar. Lét Gunnar þá skammt höggva í
milli og hjó á hálsinn svo að af tók höfuðið. Gunnar gekk
heim að dyrunum og lagði Grím þar niður.

En eftir þetta unnið gekk hann til dyngju Helgu. Hún sat á
palli og hafði leyst hár sitt úr dreglum. Hún sópaði þá
hárinu frá augunum er hún sá Gunnar og heilsaði hún honum
glaðlega. Hann tók vel kveðju hennar. Hún spurði hann tíðinda
eða hvaðan hann væri að kominn en hann sagði slíkt sem hún
spurði og settist niður hjá henni.

Helga mælti þá: "Hvað ætlar þú nú fyrir þér?"

Gunnar segir: "Í burt hafði eg ætlað," segir hann.

"Hversu ætlar þú að halda orð okkar þau sem við höfum talað?"
sagði hún.

Gunnar segir: "Eg fór nú til þess á þinn fund að eg vil þau
enn framar binda en áður."

"Svo vil eg við gerum," sagði Helga.

Síðan bundu þau það fastmælum sín á meðal að hann skyldi eigi
aðra konu eiga eða hún annan mann ef þau mættu ráða, skilja
nú með þessu, minnist Gunnar þá til Helgu með miklum
elskuhuga, gekk út síðan en Helga sat eftir og grét mjög
sáran.

Gunnar létti eigi ferð sinni né farlengd fyrri en hann kom
til skips og fann bæði stýrimann og bróður sinn Helga. Þeir
spurðu tíðinda en hann kvaðst eigi segja kunna nema hann
sagði slík sem voru.