ch. 7

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú er að segja frá Þorkeli Eyjólfssyni að hann ríður til
brullaups síns til Helgafells og kemur þar margt manna. Og um
kveldið er menn taka handlaugar þá heldur Gunnar Þiðrandabani
vatni fyrir boðsmönnum og Þorkeli Eyjólfssyni og hefir hatt
síðan á höfði. Þorkell þykist kenna manninn og spyr hann að
nafni. Hann nefndist því nafni sem honum líkaði en eigi því
er hann hét. Þorkell sendir eftir Guðrúnu Ósvífursdóttur.
Hann sagði að hann vill að Gunnar Þiðrandabani fari á burt og
þeir mundu eigi þar báðir vera.

Og er þessa er getið fyrir Guðrúnu um þetta segir hún að
henni þykir jafnvel þótt hún eigi ekki hann Þorkel Eyjólfsson
að bónda "og fari hann á burt sem hann kom. En ekki vinn eg
það til hans að selja þá menn undir vopn er eg vil halda."

Snorri goði var þar, vinur Guðrúnar, og höfðu þau hundrað
manns bæði saman. Sá Þorkell það á sínu ráði að láta vera sem
kyrrast. Tókust þá ráð með þeim Þorkeli og Guðrúnu. En Guðrún
Ósvífursdóttir kom Gunnari Þiðrandabana utan með fulltingi
Snorra goða og leysti hann vel af hendi.

Fór Gunnar utan og kom aldrei til Íslands síðan. Hann sendi
góðar gjafir Guðrúnu Ósvífursdóttur og sendi orð Sveinka að
hann skyldi fara utan með allt sitt. Og svo gerði hann og tók
Gunnar við honum ágæta vel og fékk honum góða kosti og var
hann í Noregi til elli ævi sinnar.

Og lýkur hér sögu Gunnars Þiðrandabana.