GullÞ ch. 12

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þórir situr nú um hríð heima í búi sínu. Steinólfur í
Fagradal undi hið versta við för sína í Hvallátur. Hann
sendir nú flugumenn til höfuðs Þóri og gerir Hof-Halli orð og
biður hann að leggja á ráð með þeim. Þeir voru fimm saman.
Þeir fara um nótt til Hofstaða og tekur Hallur þeim forkunnar
vel eftir orðsending Steinólfs. Hann sendir þá til Rauðs
sonar síns í Rauðsdal og biður þá sitja um líf Þóris. Voru
þeir um hríð hjá Rauð á laun.

Einhverju sinni átti Þórir leið inn í Gilsfjörð til Kleifa.
Fór Ketilbjörn með honum. Tekur Gils bóndi við þeim tveim
höndum og sitja þeir þar í góðum fagnaði hinn næsta dag. Þeir
Rauður höfðu njósnað um ferð þeirra og svo hvenær þeir mundu
aftur heim snúa.

Þórir og Ketilbjörn riðu nú frá Kleifum. Þeir komu að
Gróstöðum út frá Garpsdal. Þar bjó Gróa Geirleifsdóttir er
Óttar son Bjarnar hins austræna hafði átta. Hún var hinn
mesti kvenskörungur og aldavin Þóris. Hún bauð Þóri þar að
vera og kvað sér segja svo hug um að eigi væri allt sem
tryggilegast af hendi Hof-Halls og Steinólfs í Fagradal.

Þórir kvað sig eigi saka mundu "og mun eg fyrr," segir hann,
"standa yfir höfuðsvörðum þeirra Halls og Steinólfs en þeir
fái mér nokkuð mein unnið."

Eftir það riðu þeir frá Gróstöðum. Rauður og flugumenn
Steinólfs sátu fyrir þeim fóstbræðrum við veginn niður við
fjörðinn.

Og er þeir Þórir komu ofan á hálsinn Þorskafjarðar megin
mælti Ketilbjörn: "Hvað blikar þar við veginn niður að sjá
til fjarðarins? Svo þykir mér sem þar komi upp skildir eigi
færri en átta. Mun hér ófriður fyrir og hygg eg að þeir vilji
nú að til skarar skuli skríða með oss."

Þórir mælti: "Eigi munum við hopa undan fóstbróðir og víst
höfum við fyrr í mannraunum verið og þeim eigi minnur
geigvænlegum en þessi er. Og er eigi til reynt hvort nokkurir
þessara manna þurfa um sár sín að binda um það er lýkur."

Nú ríða þeir fóstbræður þar að er fyrirsátursmenn voru fyrir.
Spruttu þeir þegar upp og tókst þar hin harðasta orusta.
Rauður eggjar fast sína menn og segir það skömm mikla ef
einir tveir menn kæmust úr höndum svo margra og kvað þá nú
eigi skyldu frá tíðindum hafa að segja. Skiptust þeir brátt
höggum við og er þar skjótt frá að segja að Þórir felldi
þegar tvo menn og Ketilbjörn einn. Og svo lauk að Rauður og
einn flugumanna stóð uppi. Flugumaðurinn hljóp þá sem fætur
toguðu á leið til Hofstaða.