GullÞ ch. 9

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þórir reisti bæ mikinn þar er nú heitir á Þórisstöðum og
setti þar saman mikið bú. Var hann hinn mesti rausnamaður.
Allir fóstbræður hans fóru til feðra sinna nema Þórhallur og
Ketilbjörn.

Þuríður Hallsteinsdóttir var bústýra Þóris og lagði
Ketilbjörn hug á hana. En Þórir átti son við Valgerði konu
Hrómundar í Gröf og hét sá Atli.

Hauknefur hafði gefið Þóri hest kinnskjóttan, ungan. Hann var
gauskur hlaupari og var alinn á korni vetur og sumar. Þessum
reið Þórir yfir Þorskafjörð hvort er var flóð eða fjara og
var hann gersemi mikil.

Þórir hafði sæmdir miklar af ferð sinni og fé því er hann
hafði út haft. Hann bað Þuríðar dóttur Hallsteins goða til
handa Ketilbirni fóstbróður sínum og fékk þann kost og gerði
bú í Tungu í Króksfirði en stundum var hann með Þóri.

En er Þórir hafði einn vetur búið fór hann til Kleifa og með
honum Gilli og Vaði skáld og fóstbræður hans. Þórir bað
Ingibjargar Gilsdóttur. En er þeir sátu að málum þessum þá
lét Gísl bóndi enga menn ná að fara inn til Ólafsdals því að
hann vildi eigi að Þorgeir úr Ólafsdal yrði var við þar sem
hann var biðill hennar Ingibjargar og hafði lagt við hana
mikla ást. Gísl lét þá þegar brúðlaup gera og hélt þar öllum
komandi mönnum meðan veislan stóð.

En er Þórir fór í brott með konu sína þá fara menn út með
Gilsfirði til Saurbæjar, þeir er að boðinu voru, og fundu
sauðamann úr Ólafsdal og sögðu honum gjaforðið Ingibjargar.
Sauðamaður fór heim og segir þeim feðgum. Þorgeir vildi drepa
boðsmennina og kvað firn í að þeir voru leyndir svikum slíkum
en Ólafur bað eigi óverða gjalda og bað hann heldur gjalda
Þóri. En er þeir sáu að Þórir reið út um teig fyrir vestan
fjörð þá báru þeir eigi áræði til að ríða eftir þeim.

Fór Þórir nú heim með konu sína og tókust þar ástir góðar.
Þau áttu son er Guðmundur hét og var hann allbráðger. Hann
fæddist upp með Eyjólfi í Múla og gaf hann honum stóðhross
hálf við Grím son sinn. Það var litföróttur hestur með ljósum
hrossum.

Grímur Eyjólfsson var mikill og eldsætur og þótti vera nær
afglapi. En er hann reis úr fleti var hann í hvítum
vararvoðarstakki og hafði hvítar brækur og vafið að neðan
spjörum. Því var hann Vafspjara-Grímur kallaður. Engi maður
vissi afl hans. Hann var mjög ósýnilegur.