Gr ch. 92

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Fóru þau nú allan veg þar til er þau komu til Rómaborgar. Svo
sem þau komu fram fyrir þann er til þess var skipaður að
heyra skriftamál manna þá sögðu þau sannlega allt hversu
farið hafði og með hverjum klókskap þau höfðu sinn hjúskap
bundið. Þau gáfu sig auðmjúklega undir þvílíkar skriftir sér
til yfirbóta sem hann vildi á þau leggja. En fyrir þann skuld
að þau höfðu sjálf orkast hugar á að bæta sína meinbugi án
allri þröngvan og hatri af kirkjunnar formönnum þá var þeim
létt um allar álögur svo sem fremst mátti vera en beðin með
blíðu að þau skipuðu nú sem skynsamlegast fyrir sinni sál og
lifðu hreinlega þaðan í frá að fenginni lausn allra sinna
mála. Þóttu þau vel og viturlega farið hafa.

Þá mælti Spes: "Nú þykir mér vel farið hafa og lyktast okkart
mál. Höfum við nú eigi ógæfu saman átt eina. Kann vera að
heimskir menn dragi sér til eftirdæma okkra hina fyrri ævi.
Skulum við nú gera þá endalykt okkars lífs að góðum mönnum sé
þar eftir líkjanda. Nú skulum við kaupa að þeim mönnum sem
hagir eru á steinsmíði að þeir geri sinn stein hvoru okkru og
mættum við svo bæta það sem við höfum brotið við guð."

Nú lét Þorsteinn lagða verða peninga til steinsmíðar báðum
þeim og þvílíks annars sem þau þurftu og þau máttu eigi missa
til viðurlífis. Og að lyktaðri þessari smíð og á
viðurkvæmilegum tíma og öllum hlutum tilbúnum skildu þau sína
stundlega samvist að sjálfráði sínu að þau mættu því heldur
njótandi verða heilagrar samvistu annars heims. Settist þá í
sinn stein hvort þeirra og lifðu svo langan tíma sem guð
vildi skipa og entu svo sína ævi.

Hafa það flestir menn sagt að Þorsteinn drómundur og hans
kona Spes þykja verið hafa hinir mestu gæfumenn úr því sem
ráða var. En ekki hafa börn hans né afkvæmi til Íslands komið
svo að saga sé frá ger.