Gr ch. 91

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Margir eggjuðu Þorstein að fara á fund Haralds konungs og
gerast honum handgenginn en hann tók ekki undir það.

Þá mælti Spes: "Það vil eg Þorsteinn," sagði hún, "að þú
farir ekki á fund Haralds konungs því að við eigum öðrum
konungi meira vangoldið og þarf fyrir því að hugsa. En við
gerumst nú gömul bæði og af æskuskeiði en okkur hefir meir
gengið eftir ástundan en kristilegum kenningum eða röksemdum
réttinda. Nú veit eg að þessa okkar skuld mega hvorki leysa
okkrir frændur né fémunir utan við sjálf gjöldum skyn fyrir.
Nú vil eg breyta ráðhag okkrum og fara úr landi og á páfagarð
því að eg trúi að þar má mitt mál leysast."

Þorsteinn svarar: "Mér eru þessir hlutir jafn kunnigir sem
þér er nú talar þú. Er það skylt að þú ráðir þessu er svo
gegnir vel er þú lést mig ráða er miklu var óvænlegar á
stefnt og svo breyta öllu sem þú segir fyrir."

Þetta kom mjög á menn óvara. Nú var Þorsteinn tveimur vetrum
miður en hálfsjötugur og þó hraustur til allra athafna sinna.
Bauð hann nú til sín öllum frændum sínum og tengdamönnum og
gerði bera fyrir þeim ráðastofnan sína. Tóku vitrir menn vel
undir það og þótti þó hinn mesti skaði að burtför þeirra.

Þorsteinn sagði ekki víst um afturkomu sína "vil eg nú þakka
yður öllum," segir Þorsteinn, "hversu þér genguð um mitt góss
meðan eg var úr landi næst. Nú vil eg bjóða yður og biðja að
þér takið við fé barna minna og þeim sjálfum og fæðið þau upp
eftir því sem yðar er manndómur því að eg er svo til aldurs
kominn að jöfn von er á hvort eg kem aftur þó að eg lifi.
Skuluð þér svo fyrir öllu sjá því sem eg á hér allt eftir sem
eg mun ekki aftur vitja til Noregs."

Þá svöruðu menn að margt væri gott til ráða "ef húsfreyja er
eftir til umsjár."

Þá mælti hún: "Því fór eg utan úr löndum og úr Miklagarði með
Þorsteini, og fyrirlét eg bæði frændur og fé, að eg vildi að
eitt gengi yfir okkur bæði. Nú hefir mér hér gott þótt. En
ekki slægir mig hér til langvista í Noregi eða hér í
Norðurlöndum ef hann fer á burt. Hefir og jafnan þokki með
okkur verið og ekki að áskilnaði orðið. Nú munum við bæði
ásamt fara því að okkur er kunnigast um þá hluti marga er
orðið hafa síðan við fundumst."

Og er þau höfðu þenna veg á gert um hagi sína þá bað
Þorsteinn valinkunna menn skipta í sundur fénu í helminga.
Tóku frændur Þorsteins þann helming er börnin skyldu eiga og
fæddust þau upp með föðurfrændum sínum og urðu síðan hinir
mestu þroskamenn og er mikil ætt frá þeim komin þar í
Víkinni. En Þorsteinn og þau Spes skiptu í sundur sínum hlut
fjárins og gáfu sumt til kirkna fyrir sál sinni en sumt höfðu
þau með sér. Réðust þau nú til Rómferðar og báðu margir vel
fyrir þeim.